Vrijdag: rustig aan, want 's avonds hebben we een 50 jarig huwelijksfeestje. Het is dicht bij huis, dus op de fiets. Prima verzorgd: hapje, drankje, band met livemuziek zodat er ook gedanst kon worden. Parki vond het gezellig want liet me een tijdje met rust. Ik had vooraf wel een extra pompdosis genomen zodat ik het goed kon handelen. Echter, van het ene op het andere moment was het over en uit. Seintje naar manlief. Wij gingen huiswaarts, ik als een stramme marionettenpop.

Zaterdag: Kom in de kas! Het was prachtig weer en het was dan ook heel erg druk bij ons op de weg. Eerst kreeg ik om 11 uur koffiebezoek van mijn lieve, trouwe vriendinnetje Fee. Wijntje? Het was toen vijf over twaalf. Ha,ha, de 5 in de klok. Daarna ben ik ook nog even op mijn fiets gestapt en bij een aardappelboer en paprikateler wezen kijken. Dat is weer eens wat anders dan bloemen en planten.

Zondag rustig aan, bijkomen en bijtanken.

Maandag één uurtje tennissen. De eerste service tracht ik met hoog opgooien mooi af te ronden, de tweede service meld ik ‘deze service gaat onderdoor’. Wel grappig, ik sla soms een ace. Maar ik ga denk toch een paar lesjes nemen, want ik moet leren dóór te slaan… Dat niet doorslaan veroorzaakt mijn tennisarm. Deze rechterarm is inmiddels ook weer aan het herstellen is. (Even tussendoor: linkerarm/hand is een klein drama, Hand is nog steeds pijnlijk. Tot overmaat van vreugde (maar niet heus) viel ik vrijdagavond voorover op de vloer van de parkeergarage. Stapte mijn auto uit maar na drie passen knalde ik over een betonnen stootband. Via knie, ellenboog en gezicht op de grond. Ik gaf een krijs, maar er was niemand in die garage. Enfin, lang verhaal kort: ik veegde mezelf bij elkaar en strompelde terug naar mijn auto. Pffff, niks gebroken, wel heel pijnlijk.)

Dinsdag, onze trouwdag. We hadden geen zin om uit eten te gaan. Er werd Chinees gehaald, dat was lang geleden. Twee dochters kwamen gezellig langs.

Woensdag naar het Paasfeest in Schagen. Een jaarlijks terugkerend festijn. Alle scholen zijn dicht. De winkels sluiten om twee uur. Alle kroegen, restaurants gaan open. Van heinde en verre stroomt heel Schagen vol met al die mensen die met de trein komen. Omdat ik 's morgens opstartproblemen moet overwinnen kan ik pas om, pakweg, 10.30 op weg naar Schagen. Ik zal je vertellen dat ik het een heel eind vind. Een uur rijden en afschuwelijk veel verkeer. Voor mij waren het wel heel veel prikkels.

Donderdag: kalmpjes aan, 12.00 uur op de fiets naar een restaurant voor de cadeau gegeven lunch met de acht 'surrogaatzusjes' en Petemoei. Was heerlijk. Snel terug naar mijn heerlijke huisje. Bijtanken.

Vrijdag: alweer een week om. Naar yoga om 10.30 uur. Om 12.00 naar de beauty-salon… ook heerlijk.

Dit was zomaar een weekje.

Nu nog even nadenken of ik het boekje nummer twee ga maken: Parkinson… loop MET de pomp… OF… boekje De belevenissen van een kleine Farregatter OF… boekje Verslaggeving van een RKDES team periode 1987- 1996…

Ik laat het weten als er een boekje klaar is!

Ga terug naar alle blogs van Marianne