Ik heb in de zomer van 2024 de diagnose parkinson gekregen op 25-jarige leeftijd. Vijf maanden nadat mijn moeder dezelfde diagnose kreeg. Ik wist niet wat het was. Ja, een oudemannenziekte dacht ik, maar niks is minder waar. Parkinson is de snelst groeiende hersenziekte en dat is zorgelijk. Steeds meer mensen krijgen het en het aantal jonge mensen met parkinson neemt ook toe.

Ik als 'yopper'' (Young Onset Parkinson) vind het belangrijk dat hier aandacht voor komt. Er is (te) veel onwetendheid over een ziekte die heel je leven op z'n kop zet.

De afgelopen maanden heb ik veel ups en downs gehad. Het verwerken van deze diagnose maar ook het verwerken van alles wat daarbij komt kijken bijvoorbeeld afgekeurd worden (wat ik overigens echt een stom woord vind) en hulp accepteren. Ik kan zelf wel koppig zijn en denken dat ik alles zelf kan maar ik besef nu ook steeds meer dat hulp accepteren niet gelijk betekent dat ik het niet zelf kan maar dat het ruimte geeft voor andere dingen.

Ik heb me de afgelopen maanden ook heel dankbaar gevoeld. Ik realiseer me veel meer hoe mooi de simpele dingen in het leven kunnen zijn. Ik heb het gevoel dat ik ondanks dat het heel moeilijk is, ik veel meer geniet van dingen dan dat ik voorheen deed. Wat natuurlijk mooi is maar ook stom dat daar zo'n diagnose voor nodig is.

Zoals ik hierboven al benoemde, vind ik het belangrijk dat er aandacht voor parkinson komt. Mede daarvoor ben ik mijn blog begonnen en naar aanleiding van mijn blog heb ik de vraag gekregen om wat interviews te doen. Deze kun je online terug vinden bij LINDA meiden en in de tijdschriften Mijn Geheim en de Nieuwe Revu. Ik ben blij dat ik daarin iets kan betekenen, maar ik hoop vooral met heel mijn hart dat er snel een medicijn komt om de ziekte te remmen of het allerliefst te stoppen.

Bekijk hier alle blogs van Saskia Mingels