Ik begreep dat de apparaatjes van mevrouw niet naar haar zin waren. Haar proeftijd was inmiddels verlopen.
"Dat is niet waar! U zei…!"
"Mevrouw, op mijn computer staat precies wat we destijds hebben afgesproken."
"Dat is niet waar. Ik heb dit niet zo gezegd. U kan wel zeggen dat het daar staat, maar..."
Zo ging het een tijdje door. Het zou beter geweest zijn om met haar apart te gaan zitten. Nu was ik onbedoeld getuige van een heftige discussie. Beiden wilden hun gelijk halen en geen strobreed wijken.

Mijn reparatie was klaar. Al trillend deed ik mijn 'doppen' in en liep vervolgens naar de apotheek. Helaas was ik ook daar sprake van een heftige woordenwisseling tussen de apothekersassistent en een klant. Ook hier kwam men geen stap verder. Allebei bleven ze hun standpunt herhalen. Wat een gespannen sfeer. Ik reageer daar meteen op met behoorlijke tremoren.
Het lijkt wel of…

Wat gebeurt er toch allemaal?! Neem nu die man die ik daarna tegenkwam. Met een diepe zucht verplaatste hij zijn boodschappentasje van de ene in de andere hand.
"Mevrouw, het gaat niet goed. Helemaal niet goed met de wereld. Zeg nou zelf daar krijg je toch deprimerende gedachten van? Die oorlogen, klimaat en die gasprijzen. Ik heb net boodschappen gedaan. Ook duur geworden. Op tv alleen maar bagger. Van de ene affaire in de andere. Helemaal niet goed. Maar ja, we moeten het er maar mee doen."
Ondertussen waren we bij de ingang van zijn appartement gekomen. De man mompelde een groet en verdween richting lift.
Het lijkt wel of…

Zoveel korte lontjes, ontevredenheid en heftige strijd. Boze klanten en al die zaken die meneer opsomde zijn inderdaad schokkend. De wereld staat in brand.

Via een omweg loop ik terug naar huis. Ik zie een roodborstje in een tuin en de eerste bloeiende krokussen. De Hamamelis staat volledig in bloei. Een huppelend meisje aan de hand van haar moeder. Het meisje merkt dat ik naar haar kijk en glimlacht. Het lijkt of ze hiermee wil zeggen: "Ik ben hier."

Ga terug naar alle blogs van Anne-Marie Netten