Op Facebook zie ik steeds meer Parkinson-groepjes met allerlei vragen en problemen:

• Leven met Parkinson
• Parkinson’s Treatment with duodopa
• Parkinson Proatgroep
• enzovoort…

Veel dezelfde, herhalende vragen. Soms reageer ik erop, maar de laatste maanden niet meer. Dan roep ik tegen de vrager: "Lees mijn boekje!!" Ik ben blij dat ik mijn geschreven bevindingen via de wekelijkse blogs heb gebundeld. Dat gaf/geeft een hoop rust in de tent! Uitgegeven in eigen beheer staat het niet in de boekhandel. Ik heb het verwijderd uit Bol.com omdat ik de prijs van 20 euro te hoog vind. Zelf vraag ik, onkosten dekkend, 12 euries. De mensen die het gelezen hebben stuurden mooie feedback. Het boekje heeft uiteindelijk een mooie slotzin gekregen, dit om de toekomstige duodopapompgebruikers over de streep te tillen.

 Ik ga het verder niet promoten.

Over tot de orde van de dag.
De afgelopen maanden waren hectisch. Qua gezondheid heb ik de domme pech dat ik links geopereerd ben aan een bult waardoor ik niet op die arm kan steunen. Tot overmaat van (geen) vreugde heb ik rechts een tennisarm ! En die blessure komt dus écht van het tennissen. Ik sla niet door. Ik had juist lekker het ritme weer terug. Redde het serveren en spelletje 55 minuten. Daarna nam Parki het over… ra, ra, ra waar is die bal. Vooraf een extra dosis. Heeeerlijk, lekker moe van inspanning. Twee keer per week een uurtje tennis.

Ook yoga, yin, flow ontdekt. Lekker hoor, midden op de dag een uurtje ontspannen. Ik kan bepaalde oefeningen niet meedoen, zoals op de buik allerlei oefeningetjes. Met die pomp is dat niet echt handig. Gelukkig heeft de lesgever het boekje gelezen en weet dus van de hoed en de rand. Bij ons op de sportschool (Amstelhof) kan je van alles doen. E-gym is ook heel handig. Alle acht stuks, staan op me ingesteld. Je maakt alle oefeningen achter elkaar af. Het is net een stille omgang. Lekker relaxed. Ik heb bijna alle kilo’s flink naar beneden laten zakken. Armen ontlasten. Stukje loopband, fiets. Zwemmen en sauna heb ik geschrapt. Het is me te omslachtig om alles af en aan te koppelen.

Over kilo’s gesproken, ik val steeds af. Ben nu 55 kilo. Eet best veel, kijk tegenwoordig op het etiket wat er allemaal inzit. Beetje jammer is dat manlief eigenlijk moet afvallen, ik daarentegen moet aankomen! Verder sinds kort een maandelijks koffie-uurtje bij één van de acht buurvrouwtjes. Er wonen er nog wel meer maar deze zeven vroegen mij erbij. Ik was/ben zeer vereerd. Afgelopen maandag echter kreeg ik zo’n afgrijselijke buikpijn terwijl ik op de koffie was. Niet te harden, kon bijna niet lopen van de pijn.

Gebeld met MDL- afdeling. Arts adviseerde extra pijnstillers, paracetamol, iboprofen. Ik heb gezegd dat ik daar liever niet aan begon omdat dat de oorzaak niet wegneemt. Maandag bloed prikken. Enfin, die pijn was de volgende dag redelijk weg, maar ik was doodmoe. Vanochtend voelde ik me redelijk maar dat was van korte duur… die pijn kwam in alle hevigheid terug… pfffffffffffffff.

Ik zet door, ik heb deze blog al zuchtend en steunend getypt… Volgende keer beter.

Ga terug naar alle blogs van Marianne