Afgelopen week las ik een step in het reisverslag van vrienden van mij. Daarin verwees de schrijver naar de stilte op de plek waar zij op dat moment verbleven. Een stilte die wij in het dagelijkse leven nauwelijks nog ervaren of er misschien wel niet bij stilstaan dat er altijd geluid is. Ik reageerde op zijn verhaal dat ik op onze vakantieplek aan de bosrand heel vroeg in de ochtend nog wel eens dezelfde ervaring heb. Doodse stilte, Zeker als het windstil is. De zuiverheid van de lucht, de maagdelijkheid van de ochtend en de geur van het ontwakende bos. Wat een fijne momenten zijn dat veelal. Op dat soort momenten durf ik niet eens een slok van mijn koffie te nemen. Want dat verstoort de rust.  

Zittend op het bankje overzie ik de ontwikkelingen in de wereld en Nederland in het bijzonder. In welke bizarre tijd leven wij eigenlijk. Nederlandse politici die vinden dat mensen met een WIA- of IVA-uitkering nog wel kunnen werken. Of in ieder geval heel boute uitspraken doen daarover. Ik nodig ze graag eens uit om een week of twee de zieke van Parkinson over te nemen. En dan natuurlijk op het moment dat James zich van zijn slechtste kant laat zien. De pijn, de toenemende stijfheid, de cognitieve uitdagingen en zo kan ik het rijtje nog wel verder uitbreiden. Op je 54ste te worden afgekeurd worden omdat je leidt aan de meest invaliderende ziekte is geen keuze. Afgekeurd worden omdat je elke keer weer iets moet inleveren, elk jaar weer ervaart dat het duin oplopen zwaarder wordt. Het snijden van een boterham lastiger wordt. Je elk jaar drie stappen terugzet en als je geluk hebt één stap vooruit. 

Nee, dames en heren van de politiek. Chronisch ziek zijn is keihard werken. Keihard moeten inleveren en keihard moeten onderkennen dat wat je inlevert simpelweg niet meer terugkomt. 

Alleen gezonde mensen kunnen dit verzinnen. Ik ben de eerste en denk ik zeker niet de laatste die bereid is James uit te lenen. Al is het alleen maar voor het feit dat ik dan even een aantal weken op zomerreces kan, of kerstreces of welk reces ze in de politiek ook hebben. En dan verwacht ik natuurlijk wel uitgenodigd te worden op de BBQ aan het eind van het politieke jaar dan wel voor de start van het zomerreces. En dan delen we daarna de ervaringen uit. Ik ben benieuwd waar ze mee terug zouden komen. 

En dan vermoed ik dat met de hernieuwde inzichten de politici wat genuanceerder zullen reageren. 

En begrijp mij niet verkeerd. Ik ben ontzettend blij met het feit dat ik in een verzorgingsstaat als Nederland woon. Want hoe wrang zou het zijn als je dus op je 54ste afgekeurd wordt door een agressieve en progressieve aandoening en je zonder gegarandeerd inkomen je laatste levensfase in moet gaan. En na twintig jaar lang 50% van je inkomsten afgedragen te hebben aan de Nederlandse staat je dus in je hemd komt te staan 

Ik parkeer mij maar weer eens ’s ochtends vroeg op mijn bankje aan de rand van het bos en geniet van de oorverdovende stilte die als een deken over mij heen valt. Maar ik realiseer mij ook dat sommigen niet zonder stilte kunnen. Hun echo’s (ego’s?) zit dat in de weg en kunnen daar niet mee dealen. Want zij willen altijd boven de stilte uit hun stem laten horen.