Deze keer is de klaagzang heftig. Werkelijk niets is goed en niemand begrijpt haar. Haar kinderen al helemaal niet.

Een paar maanden geleden was ze uitgenodigd door haar zoon in Portugal. Ze zei dat het vliegen zo tegen gevallen was. “Er was niks aan. Ik moest heel lang wachten en de vlucht was waardeloos. Ik had bijna geen beenruimte en kreeg ook geen eten. Mijn zoon stond op het vliegveld klaar, dat dan weer wel. Maar ja, eer je er dan bent. Een heel eind in de auto. Vreselijk. Bij mijn zoon was er niks aan. Hij ging gewoon z’n gang. We maakten wel eens een tochtje, maar ja, al die kronkelende wegen. Doodeng.”

Even later loop ik in gedachten richting de winkel met de rookworst. Mijn leven met Parkinson valt soms niet mee. Meneertje Park kan behoorlijk irritant aanwezig zijn. Het heeft echter geen zin om hierover te klagen. Er is nog zoveel om dankbaar voor te zijn.

Eenmaal in de winkel hoor ik ineens achter mij: "Hey hallo, jou heb ik lang niet gezien."
Als ik me omdraai, herken ik haar. We werkten ooit samen aan een project. We rekenen uit, dat het meer dan twintig jaar geleden is dat we elkaar zagen.
"Ik hoorde via via dat jij Parkinson hebt. Wat een vreselijke klap. Hoelang heb je deze ziekte al? Zolang? Knap hoor."
Even schrik ik van haar directheid.
"Zeg eens, gaat dat nu beter? Ga je goed vooruit?", vraagt ze nogal luid.
Tja, hoe zal ik hier, zo midden in een gangpad, eens op reageren. Gelukkig hoef ik niet eens te antwoorden.
"Ik hoop het voor je hoor!", zegt ze. "Het beste dan maar."

Nee, het zal niet beter worden en ik ga eerder achteruit dan vooruit. Ik mag leren aanvaarden dat ik minder kan dan voorheen, maar wat ik doe gaat me beter af. Daar geniet ik van.

"Geluk is genieten van wat er is."

Het leven is zo mooi, het vieren waard! Deze gedachte brengt me op een idee. Op naar de tompoezen! Geen idee of meneertje Park van de partij zal zijn. Heerlijke knoeiboel, daar is tenslotte een tompoes voor!

Het leven is voor haar zeker geen feestje. Lieve mens, waar is je blijheid, durf weer in geluk te geloven.

Ga terug naar alle blogs van Anne-Marie Netten