De inspiratie voor het maken van een nieuwe blog lag rond de feestdagen op een zeer laag pitje, of om in weertermen te spreken de inspiratie lag onder het vriespunt. Deze periodes hebben we allemaal wel eens, maar moeten over het algemeen niet te lang duren. Als je de afgelopen weken naar buiten keek was er ook weinig reden om daar inspiratie uit te halen. De vijftig tinten grijs heb ik wel voorbij zien komen en volgens mij zitten wij nog in de slipstream van het één of andere weertypen. Anyway, het weer is altijd een gewild topic tijdens gesprekken en iedereen heeft daar gelukkig wel een mening of idee bij.

Waar ik mij de laatste tijd meer zorgen om begin te maken is over de verscheidenheid en nadrukkelijke aanwezigheid van de vijftig tinten James. Wat een zeurderig narcistisch type begint dat te worden. Ik word er niet alleen ongedurig van, maar begin mij ook ongemakkelijk te voelen en het wordt meer een voorgronddingetje dan iets wat op de achterhand meeliep en je af te toe liet struikelen om te laten weten dat hij nog steeds van de partij is. Dit proces heeft helaas invloed op heel veel dagelijkse dingen en het is nooit weg. De toenemende stijfheid gaat problemen geven met aankleden. Een lange broek aantrekken lijkt op afstand wat stuntelig. Ik kan mijn voeten niet meer goed naar beneden bewegen dus al huppelend gaat de broek aan. De rugzak op de rug wordt met meer moeite omgedaan. Het vasthouden van bestek wordt meer en meer een strijd. Dus eigenlijk: de gewone dagelijkse dingen gaan uitdagender worden.

Mijn liefde voor natuur en buiten zijn blijft. In combinatie met mijn hobby fotografie heerlijk om buiten te zijn en nieuwe dingen te ontdekken. Dat ene mooie shot van een zonsopkomst, een overvliegende reiger, een druppel aan een blad na een regenbui. Wat kan ik daarvan genieten. Maar ook hier begint James een stok in de wielen te steken. De camera wordt zwaarder. Daardoor ga ik meer trillen en is het beeld niet altijd meer scherp. Door de knieën gaan voor een foto is nog niet zo'n probleem. Maar het uit een geknielde stand weerop staan is een ander verhaal. Nu zit ik er niet mee als ik in het natte gras moet zitten en met een natte broek weer overeind kom, maar het feit dat een simpele houding als deze geen simpele houding meer is, doet fysiek niet alleen pijn maar slaat ook een pijnlijk gat in mentale gemoedstoestand. Want is dit het punt van de onomkeerbare achteruitgang die dus ook voor de omgeving zichtbaar wordt?

Ik ben niet de persoon die elke keer uitwijdt over de exacte gemoedstoestand en zeg meestal dat het goed gaat. Hoewel de echte diehard vrienden en familieleden wel degelijk zien wat er gebeurt. Maar dat is en blijft een minderheid.

Toen ik het nummer 'I'm not fine' van Jasper Steverlinck hoorde in het programma 'Uit liefde voor muziek' was ik tot tranen geroerd. Wat een mooi gezongen lied met zo'n rake tekst. Muziek verbindt en muziek ontroert. En dat is voor iedereen op een andere manier.

Het helpt mij niet van de vijftig tinten James af, maar verlicht mij wel op de momenten dat ik daar behoefte aan heb.

De positiviteit is niet verdwenen, maar het is moeilijk om even niet met James bezig te zijn omdat hij er gewoon weg altijd is. En dat is iets waar ik een andere modus in zal moeten vinden.

Carpe Diem lieve mensen

Ga terug naar alle blogs van Remko Bogaard