Ik heb gelukkig fantastische buren, en veel vriendinnen en kennissen. Soms vraag ik hulp. Omdat ik iets niet kan (bepaalde klussen) of omdat ik niet op een trap durf te staan (bijvoorbeeld om de bovenste plank van de linnenkast schoon te maken; drie jaar geleden durfde ik dat nog wel).

 Afscheid

Het meest verdrietige van dit jaar: mijn jongste broer, 64 jaar, werd ernstig ziek. Hij overleed eind september. Op 1 december zou hij stoppen met werken en van het leven gaan genieten. 

Psycholoog

Toen bij het minste of geringste mijn traanklieren actief werden, kreeg ik een verwijzing voor een psycholoog. Moet dat nou? Een lieve kennis zei: "Doe nou maar, de wachtlijst is lang, en als het niks voor je is, stop je gewoon."

De psycholoog (aangesloten bij ParkinsonNet) begreep mijn verdriet. Zij noemde het chronische rouw. Niet alleen het gemis van Dries, mijn echtgenoot en grote liefde met wie ik 38 jaar samen was, ook de diagnose parkinson, waardoor je toch steeds een stapje terug moet doen, steeds weer ergens afscheid van moet nemen.

Ik bezocht haar meen ik twee keer, daarna was het eigenlijk niet meer zo nodig.
"Ik houd je dossier wel een tijdje open, bel maar als het nodig is."
"Hoe lang blijft het dossier dan open?"
"Drie maanden, langer mag niet van de zorgverzekering."
"Zullen we dan over drie maanden weer afspreken?"
Dat vond ze een goed idee. Ik kan natuurlijk altijd weer afspreken, maar dan heb ik weer een nieuwe verwijzing nodig.

Ergotherapeut en diëtiste

De ergotherapeut paste mijn bureaustoel aan en hielp me beter plannen: actieve dagen afwisselen met rustige dagen; overdag actie afwisselen met rust, computeren is geen echte rust. Echte rust is minimaal 15 minuten per dag 'plat en ogen dicht'. En ik moet zeggen, het helpt wel!

De diëtiste hielp me weer op gewicht  te komen, toen ik wel erg veel afviel.

Scheve wastafel, beugels, versleten sleutel en tv die het niet doet

Mijn huishoudelijke hulp wees me op de wel erg scheef hangende wastafel. Ron (zoon van Dries) keek er naar. "De keilbout is versleten. Dat moet je zo snel mogelijk laten repareren, dat lukt me niet." De verhuurder liet het maken, er werden twee bouten vervangen, één van de twee was zelfs gebroken!

Toen de wastafel scheef hing en ik er dus niet op mocht leunen, merkte ik pas hoe vaak ik dat deed. Dus kocht ik een paar beugels en vroeg iemand ze voor me vast te zetten. 

Ik vroeg Ron ook naar het slot van mijn voordeur te kijken. Het kostte me vaak moeite om binnen te komen. Hij zag echter een andere oorzaak: je sleutel is versleten! Met de reservesleutel aan mijn sleutelbos gaat de deur weer eenvoudig open. Je moet er maar opkomen!

De tv deed het al geruime niet. Zou het aan een batterijtje liggen? De afstandsbediening kreeg ik echter niet open. Toch even gevraagd in de winkel waar ik hem kocht. "Stekker van de tv eruit halen en weer in het stopcontact doen. Grote kans dat-ie het daarna weer doet." En zo was het. 

Hart 

En dat hart… Atriumfibrilleren in juni, volgens de hartecho moet ik het al langer hebben. Dankzij mijn horloge ontdekte ik een hoge hartslag (150-160 per minuut) als ik actief ben. En daaaar word je moe van… 

ADHD

De moeheid bleek dus door hartklachten te komen, niet door Parki. En dat remt me beter af dan de fysio (die twee jaar geleden al vond dat ik teveel doe) of de ergotherapeut. Want bij moeheid door te hoge hartslag heeft het geen zin door te willen hollen.

Dat ik daardoor soms wat down ben: "Het vergaat ADHD’ers mentaal beter als ze in beweging blijven", wist Ron.

Ik heb de diagnose nooit gekregen, maar mensen die me (van vroeger) kennen zullen deze diagnose niet betwijfelen denk ik. Een voorbeeld van je beter voelen bij beweging is de mentale dip, toen ik rust nam, nadat mijn horloge de hoge hartslag bij elke activieit liet zien. Ik ging opruimen… maar mentaal was het ook een pittige periode.

Lopen

Het lopen gaat nog steeds, maar de afstanden worden korter. Ik had diverse leuke wandeldagen en wandelweekjes, maar de 10 km-tochten lukken vaak niet meer. Afscheid van de mensen dus die ik alleen bij die groepjes zag. Ik kan wel alleen op pad, of ik ga lopen met maatjes die korter lopen dan 10 km.  

Weer afscheid

In juli stopte ik als wandelbegeleider bij de Nivon. Eind september was de laatste rit als bestuurder van de duofiets.

Andere fiets, afscheid van de fietsgroepjes?

Eind november kocht ik een vierwielfiets. Stabieler, langzamer, op hobbelige en scheve weggetjes moet ik 'tegen sturen'. Maar ik ben niet meer bang om te vallen, en als een fatbike of ander voertuig me aanrijdt blijf ik waarschijnlijk ook overeind! 

Ik denk dat ik niet meer met fietsgroepjes mee kan. Maar ach, bij de laatste groepsfietstocht haakte ik na 22 km al af door moeheid. Terwijl ik afgelopen zomer nog genoot van een tocht van 70 km! Niet achterom kijken, Ria, daar word je verdrietig van.

Er gaan deuren dicht, maar andere deuren gaan open. 

Ga terug naar alle blogs van Ria Snoek