Ik zie drie kauwen in de weer bij de prullenbak. Ze trekken aan een plastic zak waar kennelijk een broodje in heeft gezeten. Het lijkt een wedstrijd wie het eerste de kruimels te pakken heeft. Ze fladderen op als ik te dichtbij kom.

Bij de supermarkt is het behoorlijk druk. Bij de ingang zit de accordeonist weer op zijn vaste plekje. Wekenlang was hij er niet en ik miste zijn vrolijke wijsjes.

Ik sluit me af voor de drukte en ga op mijn gemak mijn producten verzamelen. Alleen nog een toetje. Deze keer ga ik mezelf eens verwennen met griesmeelpap. Lang geleden dat ik dit gegeten heb.

Bij de koeling zie ik twee dames. De één heeft een rollator en de ander bewaakt hun winkelwagen. Ze staan precies zo opgesteld dat de deur van de koeling is geblokkeerd. Ik begrijp dat ze een specifiek product zoeken. Het blijkt om kleine bakjes vruchtenyoghurt te gaan. De medewerker die in de buurt is, wordt erbij gehaald. Ook hij kan niet aan hun wens voldoen.

"Wanneer komt het dan?" vraagt dame rollator.
"Ik zal mijn lijst er even bijhalen mevrouw."
Al snel is hij terug met de benodigde papieren en kijkt of het desbetreffende product erbij staat. "Helaas dames, het staat er niet op en het komt ook niet meer. U kunt wel aardbei of perzik nemen. Dat is nog volop aanwezig. Dag dames, prettige dag gewenst."

“Nou Trees, wat doen we? Aardbei of perzik?” Behoorlijk nijdig laat de dame de kar los en wil de koeling openen.

Al die tijd sta ik geduldig te wachten en geniet ik ook wel van dit 'gedoetje'. Eerlijk gezegd ben ik verbaasd dat het alleen om een bepaalde smaak lijkt te gaan. "Mevrouw, zou ik even wat mogen pakken?" vraag ik vriendelijk aan dame kar. "Ik sta hier al een poosje te wachten."
"NEE, ZIJ IS BLIND" briest ze, wijzend naar Trees.

Dit antwoord had ik helemaal niet verwacht. Van schrik krijg ik acuut hevige tremoren. Verbouwereerd zie ik hoe ze de deur met geweld opentrekt en naar de bovenste plank reikt om een tray perzikyoghurt te pakken. Arme Trees mag niet eens meer kiezen.

Buiten laat ik meneertje P. weten dat hij zich weer koest kan houden. Het lukt me goed om in een heel rustig tempo thuis te komen. Als ik ’s avonds geniet van mijn toetje, gaan mijn gedachten even terug naar beide dames. Vooral naar Trees die de perzikyoghurt alleen kan proeven. Ik tril bij het eten en zij is blind.

Gelukkig hebben we allebei een toetje!

Ga terug naar alle blogs van Anne-Marie Netten