Herfst. De dagen worden korter. De natuur vertraagt. De natuur doet een stapje terug. Groene levenssappen drogen op. Het leven krijgt (een herfst)kleur. Rennen hoeft niet meer. Bewegingen worden trager. Een serene rust daalt neer. De herfst kondigt de winter aan. Ondanks (of dankzij?) vertraging gaat het leven voort.

Ik houd van de lente. Geef mij maar zonlicht dat groeit, en groen dat ontspruit. Daar voel ik mezelf jong en beweeglijk bij. De werkelijkheid is dat de ouderdom aanklopt. Ik vertraag. Ik voel me als een dwarrelend herfstblad dat een eigen kleur heeft gekregen. Een bruin-geel blaadje dat glinstert en glundert in de herfstzon.

Een mensenleven kent seizoenen, verschillende fasen. In de biodanza komt in de tweede helft van de vivencia de vertraging. Door de vertraging komen we dichter bij onze gevoelswereld. Het kwetsbaarste moment. “Als je het leven als levenskunst wilt beleven, dien je te vertragen om alle facetten van haar schoonheid in je op te nemen”, verduidelijkt een biodanzadocent.

Het Braziliaanse lied met de titel ‘Tocando em Frente’ (voortgaan) schetst een positief beeld van iemand in de herfst van zijn leven (zie de vertaalde tekst hieronder). Vele ervaringen rijker blikt deze persoon – een veehoeder, cowboy – terug op zijn leven. Hij heeft verschillende smaken kunnen proeven. Hij heeft oog voor de kleine dingen en ziet gelukkige mensen om zich heen. Ieder leeft op zijn manier en in zijn eigen tempo. Dat waardeert en respecteert hij.

Ikzelf beleef ook herfst. Mijn bewegingen worden trager. Ik trek me terug uit het hectische leven. Door de gestage achteruitgang van mijn gezondheid, neem ik op mijn zestigste afscheid van mijn werk als professioneel geestelijk verzorger. Zo begint voor mij een nieuwe fase in mijn leven. Niet een fase van stil zitten, maar van langzaam voortgaan. Dat is overigens niet hetzelfde als (bewust) vertragen. Langzaam(g)aan leven. Relaxed leven zonder grote verwachtingen. Leven met een zachte ‘g’. Leven met een glimlach.

Tocando em Frente – Voortgaan

Braziliaans lied van Almir Sater

Ik ga nu langzaam
Ooit had ik haast
Nu ga ik met een glimlach
Huilen deed ik immers al veel

Vandaag voel ik me sterker
Gelukkiger, wie weet
De enige zekerheid die ik heb is
Dat ik heel weinig weet
Niks weet ik

Herkennen de trucjes en drupjes dauw
De smaak van pastei en pastinaak
Nodig is liefde om het hart te laten kloppen
Nodig is vrede om te kunnen glimlachen
Nodig is regen om te bloeien

Ik denk dat het leven voluit leven
Eenvoudigweg is
Snappen hoe dingen lopen
En maar voortgaan

Zoals een oude veehoeder
Zijn kudde voortdrijft
Ik ga dag in dag uit
Langs de lange weg
Ik ga, de weg ben ik zelf

Herkennen de trucjes en drupjes dauw
De smaak van pastei en pastinaak
Nodig is liefde om het hart te laten kloppen
Nodig is vrede om te kunnen glimlachen
Nodig is regen om te bloeien

Iedereen bemint wel eens
Iedereen huilt
De ene dag kom je aan
En de volgende ga je

Ieder van ons
Stelt zijn eigen levensverhaal samen
Ieder wezen draagt in zich
De gave en de capaciteiten
Om gelukkig te zijn

Begeleidende brief

Vrede voor jou lieve vriend,

“Ik hang met mijn pen boven het papier. Ik voel me wat slaperig. Ik kan me op dit moment niet goed concentreren.” Dit overkomt me geregeld. Het is een bijeffect van het parkinsonmedicijn (levodopa/sinemet) dat ik al ruim zes jaar dagelijks meermaals inneem. Ruim twee weken geleden zette ik de eerste woorden op papier, het begin van het tot stand komen van deze blog. Een traag proces. Maar haast heb ik niet.

Langzaamaan doorgaan. Met het leven. Met de dingen die ik graag doe.
Ik moet erkennen dat mijn tempo lager ligt. Voor bepaalde activiteiten wacht ik het moment af, waarop mijn bewegingen gemakkelijker en soepeler gaan. Elke dag opnieuw doorloop ik dagelijks verschillende keren de seizoenen.

Wat mijn hele levensloop betreft, zou je kunnen zeggen dat ik in de herfst ben aanbeland. Daarover filosofeer ik in deze blog LANGZAAM(G)AAN. Ik heb een toepasselijke Braziliaanse songtekst als uitgangspunt genomen en heb die voor jullie (vrij) vertaald. Luister en lees.

Het afgelopen jaar heb ik mijn zestigste verjaardag op twee momenten met jullie gevierd. Ik kijk daar met veel dankbaarheid op terug. Wat ben ik blij dat ik dit niet zomaar voorbij heb laten gaan. Bijeenkomen, danken en dansen, ik kan het niet vaak genoeg doen.

Recent had ik nog een belangrijk markeringspunt in mijn leven. Een mijlpaal. Samen met lieve collega’s nam ik afscheid van mijn werkzame leven. Ik ben officieel gestopt met mijn werk als geestelijk verzorger bij justitie. Ik ga door als vrijwilliger.

Langzaamaan ga ik door met de dingen waar ik de afgelopen jaren ook al mee bezig was. Ik blijf dansen, wandelen, pelgrimeren, vrienden opzoeken, reizen maken. Ik doe dingen die goed voor me zijn. Zo ben ik begonnen met qi gong en pak ik de draad van het pianospelen na tientallen jaren weer op.

Zorg goed voor jezelf. Ga ongehaast. Ga met een glimlach. Ga met vrede.
Een langzame trage omarming.