"Hoe gaat dat in zijn werk, heb ik daar verwijzing voor nodig?" vraag ik. De neuroloog zegt mij dat in werking te gaan zetten. En dus gaan we weer huiswaarts. 

De volgende dag word ik gebeld door de parkinsonverpleegkundige en die zegt mij dat haar was gevraagd een en ander te gaan regelen voor de thuiszorg. Maarrrrr dat kan zij niet en ik moet zelf met de gemeente bellen. Zo gezegd zo gedaan. Maarrrrr de gemeente vraagt eerst allerlei dingen en als hen duidelijk is wat ik wens, wordt er na twee keer terugschakelen gezegd dat zij dat ook niet kunnen. Want thuiszorg met persoonlijke aandacht kan ik ontvangen ofwel via de zorgverzekering ofwel rechtstreeks via een erkende zorginstelling. Daarop besluit ik om dan maar de zorgverzekering te bellen.

Op mijn vraag of ik via hen de thuiszorg kan inschakelen wordt ontkennend gereageerd, maar er wordt wel gezegd dat ik een erkende zorginstelling dien te benaderen. Daarop antwoord ik: "Precies en dat is waarom ik jullie bel. Dus kunt u mij benoemen waar ik terecht kan?" Dan wordt er eerst weer intern overlegd en krijg ik een naam door. Als ik dan vraag naar twee andere namen wordt er weer teruggeschakeld en bij één wordt er gezegd dat die alleen bij CZ is aangesloten en vervolgens: "O nee, toch niét, die is ook voor ons goéd." Dus had ik keuze uit drie! Maar ja, naar wie ga dan? Als ik hun websites mag geloven dan zijn ze allemaal minstens de beste keuze en dan herinner ik mij dat een nicht ook bij een van de drie werkt. Dus haar gebeld en gevraagd hoe het haar daar bevalt en ja, dan is de keuze snel gemaakt.

Het kennismakingsgesprek verloopt soepel en de eerste afspraak is al snel een feit. Toch wel een beetje een ding hoor... in het kader van ontzorgen dat je die hulp nodig hebt omdat je het niet meer alleen kunt. Parkinsonnisme laat zich niet voorspellen en als ik mij dan bedenk van welke hulpmiddelen ik inmiddels geniet...

• kousen die aangetrokken moeten worden en hulp bij het douchen
• huishoudelijke hulp voor 2 uur en 5 minuten per week
• tegen de stijfheid: een bedsteun, zodat ik normaal kan opstaan
• tabletjes tegen teveel speekselvloed
• een toupetje voor mijn verloren haren
• een wandelstok
• een rollator
• een duofiets omdat ik niet meer alleen kan fietsen
• pedicure omdat ik zelf niet meer mijn teennagels kan knippen
• taxivervoer om onder andere naar de fysio te reizen
• een sta-opstoel
• een triple-stoel die hoog en laag kan worden gebruikt, zodat ik overal beter bij kan en zelfstandig kan opstaan
  

JA, dat is een heleboel om mij (en mijn naasten) te ontzorgen, maar ik ben er blij mee want het zorgt wel voor een stukje meer levensvreugde!

En dan heb ik het nog niet over mijn  lief, familie en vrienden die mij overal mee helpen: bijvoorbeeld mijn tenen drogen in het zwembad en helpen met aankleden of het eten koken (wat mij zelf gelukkig nog lukt op het afgieten en soms snijden van groenten na dan), diverse eigen "taxi"-ritjes, mij helpen op te staan of ons helpen in de tuin of het naaiwerk voor mij doen! Kortom heel véél taken en taakjes die soms helemaal geen naam hebben, maar er wel degelijk toe doen!! En ik ben iedereen zo ongelooflijk dankbaar voor een ieders inzet want het ontzorgt mij geweldig!

Ga terug naar alle blogs van Tineke Witteveen