Blog: Sloopkogel James
19 november 2024
James toornt aan het fundament van mijn zijn. Met zijn tomeloze inzet blijft hij werken aan het aantasten van mijn fundering en daarmee dus ook het afbreken daarvan. Een fundering die ik in de afgelopen 54 jaar met de grootst mogelijke zorgvuldigheid heb opgebouwd en onderhouden.
Daarmee maakt hij van tijd tot tijd gebruik van subtiele middelen. Dus ook grof geschut. James zorgt met zijn kwartiermakers (enzymen) er steeds meer voor dat de bouwstenen en restauratiematerialen die nodig zijn voor het onderhoud van het ouder wordende lichaam te vernietigen nog voor ze op de juiste plaats van bestemming aankomen. Naast deze grondtroepen komt ook regelmatig de sloopkogel voorbij geslingerd. Deze probeert op een drastische manier maximale schade te berokkenen. In die strategische aanpak slaagt James uitermate goed. En de effecten zijn maximaal voel- en merkbaar.
Op dit moment speelt de stijfheid en pijn een steeds grotere rol in mijn dagelijkse leven. Dat is wat James achter de monumentale voorgevel aan het doen is. Ondertussen lijkt deze monumentale voorgevel onbeschadigd en onaangetast. Alleen de kenners en golden inner circle weten wel beter. Mijn loopje wordt anders, de gelaatstrekken worden strakker en de reactiesnelheid neemt af. Ondertussen doe ik er alles aan om de monumentale voorgevel in conditie te houden. Veel bewegen maar ook de cognitieve training werpt zijn vruchten af.
De fundering verzet zich ondertussen met man en macht tegen de sloopkogel van James en zijn hulptroepen. Tegen beter weten in natuurlijk omdat niemand bestand is tegen de brute kracht van James. Maar mijn mentale veerkracht is sterker dan ooit. En ondanks de fysieke beperkingen en pijn blijf ik zoeken naar mogelijkheden om toch enigszins uit de greep van James te blijven.
Om dit te kunnen is het belangrijk te blijven bewegen en te zorgen voor zowel fysieke als mentale brandstoffen. Om die reden rij ik vanaf deze week op een driewieler. Want mobiliteit is belangrijk. En om ervoor te zorgen dat de wereld niet ophoudt bij de voordeur kijk ik uit naar de toekomstige fietstochten en uitjes. Samen met mijn lief, alleen, of met onze teckel Teuntje. Met dit nieuwe transportmiddel hoop ik dat het volgende station nog ver van ons verwijderd blijft en wij kunnen fietsen tot aan de horizon en beyond. En voor de langere afstanden hebben wij onze vertrouwde vierwieler die voor het nodige comfort zorgt op weg naar en van onze bestemming.
Aan wat achter ons ligt valt niets meer te doen. Dat is geweest en zal voor altijd een herinnering voor het leven zijn.
Carpe Diem lieve mensen