Toch een zooltje aan laten meten
kijken of dat iets doet,
echt wandelen kan ik nu vergeten
en iets aan sport doen is toch wel goed.

Beter wordt het er niet op
misschien de tijd geven om te wennen.
Tijdens werk trilt mijn been non-stop
wel vreemd moet ik bekennen.

Typen gaat niet zoals voorheen
mijn hand gaat niet automatisch mee.
Vermoeiend zeg, en alleen
met aandacht lukt het gedwee.

Vlug schrijven kan niet meer
leesbaar is het niet.
Ik probeer het nog een keer,
goed dat niemand dit zo ziet.

Bel de huisarts toch maar een keer,
ach het valt wel mee..
en het doet op zich geen zeer
Vooruit, jullie ook tevree.

Afspraak weken later ingepland,
eerst nog willen annuleren,
intussen gedacht dit is het moment
om rustig te gaan alarmeren.

Huisarts heeft me nagekeken,
vond me jong voor deze klachten.
Ervaarde toch wel veel gebreken,
nu de afspraak bij de neuroloog afwachten.

Internet geeft misschien inzicht,
het wordt een hele strijd.
Parkinson geeft het aan wellicht,
nee… niet op mijn leeftijd.

Dan ga je jezelf steeds observeren
en ga je toch veel zien.
Mijn lichaam is aan het compenseren,
dat valt wel op sindsdien.

's Morgens ben ik echt heel stijf
en strompel ik naar het toilet.
De rechterzijde van mijn lijf
wil niet, hapert en verzet.

Tijdens het lopen sleept mijn been
steeds denken bij wat je doet,
anders struikel ik ergens overheen.
Kan ik het dan echt niet goed?

Mijn rechterarm beweegt niet mee,
hangt er maar wat bij.
Links werkt nu voor twee,
iets werkt toch niet goed bij mij…

De muis bewegen op de pc,
hoe moeilijk kan dat zijn.
Drinken van een lekker kopje thee,
't lukt allemaal niet zo fijn.

Toch eens naar die site terug,
stiekem weet ik het allang.
Ik lees alles grondig en vlug,
en wordt toch een beetje bang.

Alles valt nu op zijn plek,
Ik herken mezelf uit de praktijk.
Ergens een beetje gek,
Nu met een heel andere kijk.

De puzzel die is opgelost,
later kwam dit ook uit de scan.
Van de vragen ben ik nu verlost.
Opluchting en dan...

Ik voel me strijdvaardig,
alles wil ik eraan doen.
Om toch nog een tijdje aardig,
te doen zoals toen.

Je beseft het leven weer
zelfs met Parkinson.
Genieten des te meer
van de stralen van de zon.

Positiviteit, dat laat ik niet gaan.
Vooral met een lach, en af en toe een traan,
kan ik de hele wereld aan.

liefs Kim Verbaarschot