Blog: Bult
22 oktober 2024
In mijn vorige blok vertelde ik over een bult op mijn hand die operatief verwijderd zou gaan worden. Ik was best een beetje bang, mede door mijn slechte ervaring met mijn vorige operaties.
Enfin, onopgemaakt, sieraden af, tot 6 uur ervoor niet eten, geen nagellak, de hele ratteplan afgehandeld.
Arm werd in zijn geheel verdoofd. Heeft u dat al eens meegemaakt?? Ik zocht naar mijn linkerarm… Nergens te vinden… Ineens voel, en zie, een vinger op mijn kin. HET WAS MIJN EIGEN VINGER!
Het was gezellig in de operatie kamer, goede muziek. Meatloaf met de hit ‘Paradise by the dashbord light’. Dus op gegeven moment vroeg ik aan de anesetist: "Do you love me, do you love me forever?" ik hoorde ook de chirurg en assistente lachen. De arm is maar liefst 14 uur verdoofd geweest. Als een zware zandzak slingerde hij langs mijn lijf. Heeeel gek gevoel. Ook mijn 3 vingers werden dik en diep paars, bijna zwart. Ik heb 2x midden in de nacht gebeld, foto gestuurd. Schijnt ‘normaal’ te zijn! Je moet het maar weten.
Weekje later naar de fysio. Ook hij vond dat ik er niks mee opgeschoten was. Nog steeds een knobbel. Lang verhaal even kort maken: Vandaag naar chirurg, ik heb gewoon pech gehad maar ook geluk want bij de operatie bleek dat het weinig had gescheeld of de pezen waren aangetast. En dan ben je veel verder van huis. Vandaag heeft arts het vocht weer met een dikkere spuit uitgezogen. De bult werd een bubbeltje. Wordt vervolgd.
Het dagelijkse leven gaat gewoon door. Afgelopen maand hebben we gevierd: verjaardagen, 12,5 en 50 jaar getrouwd. Maar ook begrafenissen. En weer 2 baby’s erbij. Vreugde en verdriet liggen dicht bij elkaar.
Jammer genoeg heb ik het sporten (tennis- yoga-egym) even stop moeten zetten. Huppel nu mee met Duco en Barbara, met steeds Parki op de achtergrond. Gelukkig heb ik de medicijnen, naast mijn #duodopapomp, weer onder controle.
Ga terug naar alle blogs van Marianne