Blog: De komst van de driewielfiets
3 oktober 2024
En dan was het moment daar, dat ik mij realiseerde tijdens het fietsen samen met Kees in de polder: het gaat helemaal niet meer zo soepel en wat gaat er nu eigenlijk niet goed meer. We besluiten om te gaan fietsen ergens in het voorjaar, en ik registreer bij mezelf, dat het voor mijn gevoel lijkt alsof ik naar links getrokken word. Daarbij krijg ik dan ook een niet natuurlijke houding en voel spierpijn in mijn beide armen en kramp in mijn spieren.
Het op- en af stappen bij verkeerslichten o.a. is ook een strijd, ondanks de elektrische aandrijving. Ik stuntel en overzie ook niet goed wat er gaande is om mij heen. Dapper, zeg ik dat ik nog door wil en na zo’n 25 km te hebben gereden, moet ik constateren dat er conditioneel niets aan de hand is, maar dat het door het multitasken en het gevoel naar links te worden getrokken voor mij niet meer veilig en fijn is om te fietsen. Ik ben er een poosje stil van en rouw om het verlies van het niet meer te kunnen fietsen, wat ik zo graag en veel gedaan heb. Toch wel ruim 60 jaar…
Dan besluit ik om me te gaan oriënteren op een driewielfiets, en maak een afspraak met de ergotherapeut. Bij mij thuis komt ze tot dezelfde conclusie en loopt mee naar de berging van de flat om te kijken wat de ruimte is om te stallen. Al snel zien we dat de standaardmaten, welke verstrekt worden door de Wmo, niet zullen passen, ook niet wanneer er een bredere deur ingezet zal worden door de woningbouw.
SHIT, wat nu? Dezelfde nacht, waarin ik de slaap niet kan hervatten, google ik adressen van dealers waar smallere driewielers verkrijgbaar zijn, en maak bij een van hen een afspraak om langs te gaan.
‘s Morgens krijg ik een ingeving en bel met een vriendin, die een klein model fiets heeft, om te vragen hoe zij dit ervaart. Al snel zegt ze bij dezelfde dealer te staan om deze in te kunnen ruilen, ze is aan een scootmobiel toe. We maken een afspraak om bij haar langs te gaan om de fiets te bekijken, helemaal lekker voel ik me niet, een dag na het infuus met alendroninezuur en het wordt een kort bezoekje, mede door diverse wegafsluitingen (we doen er ruim 45 min. langer over dan de gebruikelijke 20 min) en doordat we nog bezoek krijgen.
Ik ben enthousiast en besluit de fiets over te nemen. We maken een afspraak om de fiets thuis af te leveren. Echter enkele dagen daarvoor, bij mooi weer, besluit ik om naar hen toe te rijden, zodat ik op de fiets terug kan rijden door de polder, ik heb er zin in. Maar, wat een vreemde ervaring, dit fietst en stuurt toch wel heel anders dan de gewone fiets, en ik rij teleurgesteld mee naar huis, met de auto.
Nu ben ik al geruime tijd aan het oefenen, eerst samen met de ergotherapeut. Ze gaf aan dat het haar niet tegenviel en dat ik veel moet oefenen om te wennen aan het fietsen. Ze zei ook dat deze fietsen met zadel voor mensen met parkinson lastig zijn in vergelijkingmet de zogenaamde fietsen met zitting, waarbij je lager zit. Zo moet ik dus afleren mee te sturen in de bochten, leren dat ik echt niet omval ook al gaat het scheef omdat de wegen aflopen. Ik moet leren mijn voeten op de pedalen te houden en leren sturen alsof ik een auto bestuur, of bijvoorbeeld de teugels van een paard.
Samen hebben we al enkele keren ruim 15 km gefietst voornamelijk in de polder. Het blijft moeizaam en de laatste keer had ik het gevoel dat mijn stuur scheef stond, waardoor ik onzeker werd en vermoeid. Ik weet dat het veilig is, maar mijn brein geeft andere signalen af.
Ik zal het zeker nog gaan proberen, de ene dag is immers de andere niet, en de deur wordt toch verbreed, om makkelijker uit te draaien. Maar mocht het niet lukken, dan ga ik nog kijken voor een fiets met zitting, waarbij ik deze in kan ruilen ofwel het fietsen is voor mij een afgesloten hoofdstuk
Mijn advies is in dit: het aanvragen van een driewielfiets is snel geregeld. Echter, ga eerst oefenen bij een dealer en of laat je goed voorlichten betreffende de handelingen welke echt anders zijn dan bij de gewone fiets.