Wat lastiger is, is de mind. Ik sta nooit stil en ga altijd door. Ik merk dat ademhaling moeilijk is en ontspanning lastig gaat. Met aandacht naar iets kijken, zonder oordeel, lijkt makkelijk maar is lastig in een huis vol puberende kinderen.

Wat zijn mijn stressfactoren?

• Plotselinge veranderingen
• Niet werkende medicatie
• Drukte om mij heen
• Van alles willen, maar niet kunnen
• Rommel

Maar ook mijn eigen hoofd zit me in de weg vaak. Want hoe kijk ik met aandacht zonder oordeel naar mijn dochter die zich ziek meld voor het werk, terwijl ik er wel degelijk een oordeel over heb. Ik probeer dit oordeel voor me te houden, maar het heeft al in mijn brein lopen broeden.

Wat denk ik van binnen?

Ze is niet echt ziek, ze is gewoon moe en gaat al dagen te laat slapen. Ze eet ongezond en heeft geen ritme. Ze is hooguit een beetje misselijk, maar waarschijnlijk als ze op is en heeft gegeten gaat het weer beter. Ondertussen is haar vriend bij ons blijven slapen. Gaan ze straks natuurlijk gezellig naar buiten. Vanavond weer laat naar bed, chips mee. Ja, ik voel me al weer een stuk beter.

Dat is niet ziek, dan had je ook kunnen gaan werken?

Zo gaat dat altijd, dus dat is mijn voor ingenomen mening, zonder ook maar een woord met haar te hebben gewisseld. Ik weet dat dit niet goed is en de waarheid best wel eens anders kan liggen.

Dus ga roep ik haar naar beneden, om het gesprek aan te gaan. Ze is echt niet lekker en heel moe. Prima zeg ik, dan ziek je lekker uit. Maar dan wil ik wel dat je vriend naar huis gaat en niet de rest van het weekend hier blijft. Ze snapt niet waarom en reageert boos. Ik leg uit dat als je ziek bent dit niet handig is en deel met haar waar ik bang voor ben dat er gaat gebeuren. Gevolg, ze stormt de kamer uit, gooit met de deur, stampt naar boven, woedend.

Ik adem in en adem uit. Hoe pas ik hier de mindfulness op toe? Waarschijnlijk ben ik iets te laat.
Ik bekijk de situatie, ze is boos, ik snap dat.
Ik heb een andere mening en ze staat nu niet open voor een gesprek, dat is duidelijk.
Ik laat het rusten, laat háár met rust en richt me op mezelf.

Qua mindfulness heb ik het gevoel nog een lange weg te gaan te hebben. Hoewel, observeren en constateren de eerste stap is. Nu nog praktische handvaten hoe ik hier beter mee om kan gaan.

Ga terug naar alle blogs van Anneke Roussel