"Ja Willem, mijn knieën zijn totaal versleten. Twintig jaar geleden heb ik nieuwe gekregen. Deze zijn nu ook naar z’n grootje."
"Krijg je geen nieuwe dan?" vraagt Willem verbaasd.
" Vanwege mijn leeftijd kost het te veel, volgens de arts. Nou ja, Willem, ik ben er nog en ga zeker nog tien jaar mee."
" Zo is dat Rinus, daar gaan we voor."
" Bloemen gekocht voor moeder de vrouw?" 
"Ja, ik sjees zo naar huis. Effe opschieten, anders gaan ze slap hangen."
"Lopend had ik er langer over gedaan Willem. Ieder nadeel het z’n……"
" Haha voordeel, ja Rinus. Doei en groeten aan je baas thuis." 

Op de terugweg zie ik een dame met haar boodschappenwagentje tobben. Ze trekt het karretje niet, maar probeert het vooruit te duwen. Dat lukt niet door alle kastanjes die al gevallen zijn. De dame blijft maar proberen en komt geen meter verder. Zodra ik bij haar ben, begint ze te mopperen.

“Jeetje, wat een krengen. Het lijkt wel herfst. Net september. Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt."

Terwijl ze praat, blijft ze duwen. Kastanjes die voor haar voeten komen, schopt ze driftig weg.

"Ja, weet u, ik loop toch al zo moeilijk. Mijn knieën zijn totaal op. Ik sta op een lijst voor nieuwe. Denkt u dat ik daar nog aan ga beginnen? Mij niet gezien hoor."

Vandaag loop ik zelf ook niet al te best. Meneertje Park is duidelijk aanwezig. Mijn linkerbeen sleept behoorlijk, maar deze dame helpen gaat me zeker lukken.

"Kan ik soms een eindje met u meelopen of het wagentje trekken?" vraag ik haar.
"Nee!!" 

Dan ga ik maar verder. Ik kijk nog even achterom en zie dat de dame verder schuifelt. Haar karretje bokt ook nog.

Gekrijs, gegil. "Mama". Bij onze buren is een kinderfeestje. Aan de geluiden te horen zijn aardig wat kinderen uitgenodigd. Boven deze stemmen uit hoor ik het gehuil van het buurmeisje.

"Ik ben gevallen met m’n nieuwe skeelers. Mijn knie. Au, au, au. Bloed. Mama, bloed!"
"Soof, rustig, rustig. Kom eens hier en laat me eens kijken."
Soof huilt nog steeds: "Mijn knie, mijn knie. au, au, au."

Versleten knieën, kunstknieën, knieën die soms niet meer willen en kapotte knieën.

Tja, je hebt ze in allerlei soorten en maten.

Ga terug naar alle blogs van Anne-Marie Netten