Even terugkijkend vanaf 2 juli: veel verjaardagen, Europees Kampioenschap voetbal, Tour de France. Zelf ben ik druk met sporten, ik tennis 2x per week een uurtje. Ik moet zeggen: het gaat eindelijk iets beter. Ik geef vooraf een extra dosis, dat is het voordeel van de duodopapomp. Het heeft een inwerktijd nodig van ca. 20 minuten, maar dan ben ik er weer en sla zowaar nog wel eens een ace. Ha,ha. Ben erna helemaal stuk. Ik heb veel tijd nodig om weer bij te komen. Maar: ik krijg er ook energie van.

Bij mijn sportschool worden er ook yoga-lesjes gegeven. Yin – Slow Flow etc. Lig je gewoon midden op de dag bijna te pitten. Thuis ben ik altijd druk met van alles, heb geen tijd om ‘zomaar’ te liggen. Tja, tegenwoordig komt soms op de gekste tijden Parki op bezoek. Die is zo irritant aanwezig dat ik wél moet gaan liggen. Ik kan soms namelijk  geen stap meer zetten. Ik denk dat het door het andere merk medicijnen komt. Er zijn er niet leverbaar. Degenen die als alternatief gegeven worden schoppen mijn hele uitgedokterde systeem in de war. Daarbij komt ook de gedachte op dat de leeftijd mee gaat spelen. Denk dat ik 50 ben, maar tel er ineens 22 jaar bij en ja… Ik wil Parki niet overal de schuld van gaan geven.

Manlief houdt van fietsen, lange afstanden. Ik vind het ook leuk maar wil ook nog zoveel andere dingen doen. Ik moet ook dingen doen die ik NIET leuk vind maar er nou eenmaal bij horen. Ik heb geen kaboutertjes rondlopen die stoffen, zuigen, dweilen, ramen lappen, de was doen, strijken, boodschappen doen (o ja, dat vindt manlief wel leuk), eten koken, mijn boekhouden doen, naaien etc. Onze bio-ritmes lopen niet gelijk op. Hij is een ochtendmens, ik een avondmens. Hij gaat al om 22.00 uur slapen, ik pas om pakweg 01.00 uur. Het afkoppelen en het klaarmaken van mijn ontbijt duurt een half uur. Ik moet het wel 's avonds doen want in de vroege ochtend zit ik zo vast als een huis. Ik denk elke avond: daar moet ik eerder mee beginnen! Ik slaap daarentegen prima. Die yogalesjes leren je om te ontspannen, ademhaling etc. Probeer mijn zorgjes om alles en iedereen die me lief zijn, een plekje te geven. Dingen gebeuren, alle ellende die via social media de huiskamer binnen komt denderen kan een sterke wissel trekken op je gemoedsrust. Oorlogen, natuurrampen, korte lontjes, haat en nijd, vluchtelingen… Ik kan niet alles en iedereen redden. Soms, vooral de ochtenduurtjes, heb ik genoeg aan mezelf. Een soort overleven is het. Ben na die paar uurtjes weer blij met mijn pomp.

Wel grappig. Kwam een vrouw bij de dokter (ik dus) en de dokter zei: “Ik moet je nog steeds vertellen dat ik je boekje ‘Parkinson… loop naar de pomp!!’ een bijzonder, mooi, goed geschreven boekje vindt.” Oh ja, nog een van iemand: “Pfff, in een ruk uitgelezen, ik ga het nóg een keer lezen… goed, humoristisch, mooi, ontroerend!” Kijk, daar wordt een mens toch blij van.

Vrijdag wordt er operatief een knobbel op mijn hand weggehaald. Hoop dat het beter gaat dan het plaatsen van de pomp. Jullie mogen er voor duimen, vast bedankt en tot horens.

Ga terug naar alle blogs van Marianne