In augustus heb ik vijf geweldige dagen met C. doorgebracht in Oxford en omgeving. Het was ook voor het eerst dat ik ‘bewust’ gebruik maakte van mijn status als P-patiënt, maar dat kwam vooral ook door haar: toen we lang in een rij moesten wachten mochten wij door en later was er ook een zitplaats bestemd voor gehandicapten en stuurde ze me naar het invalidentoilet. Nu zie je natuurlijk niks aan mij, maar ik keek er dan wel vooral extra zorgelijk bij.

Het vele lopen dat je door zo’n stad en een dag later in en om Blenheim Palace was me zo nu en dan wel iets tè (en daar gingen we met een opgetrommeld golfkarretje naar de uitgang Woodstock), maar zo nu en dan even rusten hielp me toch weer vooruit. Alle dagen zo rond de 9 km gelopen. Stilstaan en hangen is veel vermoeiender dan stevig doorstappen.

De ene dag niets, de volgende dag vele keren, het toiletbezoek in dit soort situaties is echt wel een dingetje. Ik zorg ervoor dat ik weet waar de wc’s zijn en heb ook altijd wc-papier bij me voor een stop in de vrije natuur. Maar storend is het wel. Overigens had ik deze prozaïsche gang van zaken wel aan C. verteld, daar moeten we niet moeilijk over doen. Gebeurt toch al veel te veel, P-Patiënten die piepen dat ‘men niet weet hoe het voelt’ en ik denk dan: heb je het wel goed uitgelegd? Maar dit terzijde.

Aan het eind van de middag op de voorlaatste dag namen we de bus uit Chipping Norton terug naar Oxford, we hadden ter plaatse in een gezellige pub een drankje gedaan, C. een pint lauw bier en ik een gin-tonic, heerlijk drankje dat ik alleen maar drink als ik in Engeland ben, dus dat was járen geleden. Om onbekende redenen nam de bus een geheel alternatieve route door het glooiende landschap van de Cotswolds. ‘the golden hour’, wij voorin boven in de dubbeldekker, C. knapte bijna uit elkaar van blijdschap om zoveel moois. Het kon ons niet lang genoeg duren en het duurde gelukkig wel bijna een uur. Geweldig.

We waren best wel een tijdje bezig met reizen (we gingen met de Eurostar en in Engeland lokale diensten), maar ook dat is onderdeel van zo’n reis. Je voelt je best verwend als er een ‘lichte maaltijd’ geserveerd wordt en je daarbij ook zo’n schattig flesje wijn mag nuttigen, wel twee, als je dat zou willen.

De dagen erna hoefde ik niet ‘bij te komen’, ik denk dat ik leefde op adrenaline. We gingen zondag alweer terug naar La Noblet en dat is altijd weer even wennen na de drukte van Nederland. De frambozen hadden er zin in en ik plukte iedere dag driekwart yoghurtemmertje, tot de groei dankzij een ijzige koude deken die over ons heen gelegd werd stagneerde. Vandaag, zondag 15 september, was een vreemde dag: glashelder, doodstil, geen wind. In het zonlicht al gauw warm, daarbuiten 9 graden. Bijzonder. We gingen wandelen langs bospaden en kleine weggetjes,in onze regio is het nooit echt vervelend om langs de weg te wandelen, er rijdt toch bijna geen verkeer, zeker niet op zondagmiddag. Dan eet men, en drinkt men er bij. Nu de elektrische kachel aan, straks weer tijd voor de houtkachel.

Ik heb wat geëxperimenteerd met de medicatie maar dat beviel niet zo, ik neem de capsules levodopa/benserazide 50/12,5 om 8, 12 en 18 uur in (half uur voor het eten) en dat gaat goed. Soms een beetje puzzelen want de Fransen eten hartstikke laat en dan neem ik rond een uur of zeven alvast wat te eten.

Ik moet in mijn handen knijpen dat het tot op heden redelijk stabiel blijft. Gisteren begon ik aan een haakpatroon voor polswarmers maar ik kwam maar niet uit het patroon, terwijl ik het jaren geleden ook al eens gebruikt heb. Geduldig haalde ik alles uit en begon opnieuw, tot vijf keer toe. Toen werd het me te machtig, zie je wel, daar had je het nu, P had zich ook in mijn geest genesteld. Arme D. probeerde actief te helpen: “Kun je niet een eenvoudiger patroon gebruiken? Een vierkante lap haken en dan dichtnaaien?” Maar dat was mijn eer te na. Ik besloot opnieuw te beginnen met effen garen (ik had verloopgaren gebruikt) en na nog wat hickups die toch echt aan het patroon liggen (‘hv in de opening,’ welke? Ik zie er drie?) had ik mijn eerste polswarmer af! Ben net aan nr. 2 begonnen, gaat helemaal goedkomen.

En wat ik ook erg vind is dat ik zo weinig ruik en proef. Frambozen wel, vreemd genoeg. Daar maak ik dan ook jam van, echt lekker! Maar gisteren had ik nieuwe oogst Elstars gekocht en daar proef ik dan dus niks van. Ik heb het al, maar het went niet. Het missen van zo’n belangrijk zintuig doet echt wat met je. Moeilijk uit te leggen hoe, want ik kan wel zeggen over voedsel dat ik het niet lekker vind, maar ik kan niet echt proeven of iets  bedorven is of ruiken dat er nog een gaspit aan staat. Maar hoe een lekkere friet met mayo smaakt? Weg. Verdwenen. Pistache-ijs? Zoet, romig. Meer niet. En dan nog een toppertje: een beschuitje met aardbeien. Maar dat ligt aan de aardbeien, zegt mijn dochter. Die zijn gewoon niet meer te vreten.

Net belde Hervé van het toprestaurant Les Glycines in Le Sap. We hebben daar eind van de maand gereserveerd en er komen dan ook andere Nederlanders eten, vertelde hij. En ze willen mijn boek (‘Natuurlijk Normandië’) kopen, of ik een exemplaar mee wil nemen. Zo grappig als dat met dat boek gaat, het wegrestaurant hier vlakbij heeft er net vijf ingekocht. Monnai is een centraal punt in Normandië vanwaar ik een aantal routes heb beschreven. En de eigenares zette er de vertaalapp op en heeft het boek al uit! Ze vond het geweldig en vindt dat er ook een Franse markt voor deze gids moet zijn. Ach, nu met vertaalapps kom je al een heel eind en het boek is natuurlijk ook van de mooie plaatjes (zo’n 300).

En zo heb ik er dan toch maar een tekst van 1100 woorden uit gerammeld, zonder al te veel gekke dingen volgens mij. Dus ik kan het nog! Dan toch maar eens een nieuw boek schrijven….?

Ga terug naar alle blogs van Dienke Cazemier