Blog: Dagboek van Parki – september 2024 – Parkinson is chronisch rouwen
16 september 2024
"Hoe gaat het met je? Je schrijft niet meer zo veel", vroeg een van mijn volgers.
Het gaat naar omstandigheden best heel aardig. In augustus heb ik het fotoarchief dat ik van mijn vader heb op het stamboomgedeelte van deze site gezet, dat was veel. Toevallig zag ik dat zijn autobiografie al 26 keer was gedownload, terwijl ik dat pas in mei van dit jaar plaatste. Leuk!
Ook bij Scouters was veel werk te doen. En ik heb veel gefietst, gelopen en bij mijn vriendin in de achterhoek gelogeerd. Maar ik zal jullie weer even bijpraten.
Twee keer afscheid
4 juli – stoppen als wandelbegeleider Nivon
Eind mei haakte ik na 8 km af van een leuke wandeling. Ik was doodmoe. De dag tevoren had ik 50 km gefietst. Het inzetten van rustdagen kwam pas daarna. Ik besloot om te stoppen als wandelbegeleider, maar de reeds toegezegde wandelingen nog wel te 'doen'. In juni kwam er ook nog de hartritmestoornis bij. Het begeleiden van deze laatste tippel gaf daardoor zoveel stress dat ik moe bleef en slecht sliep. De week ervoor was het ook nog eens erg heet weer. Dan zou ik ook geen afstand hebben kunnen lopen. Een collega-wandelbegeleider ging mee als reserve, voor het geval ik zou moeten afhaken. Op de dag zelf was het koel en regende het. Met een kleine groep liepen we door de mooie en natte polders. Het lukte. Hoera!
Na die dag sliep ik weer wat minder slecht. Ik was niet eens erg verdrietig, meer opgelucht. Ik besefte dat dit kwam omdat ik (veel) te lang was doorgegaan.
September – stoppen met duofietsen (als fietsmaatje)
Eind juli wilde de rem van de duofiets niet omlaag. Lastig als je wilt parkeren. Mijn fietsmaatje (gast) zette de fiets op de rem. Hoe lang zou het duren voor ik onderweg niet goed meer kon remmen? Ik besloot dit jaar te stoppen. Je moet als fietsmaatje wel veilig kunnen rijden!
Met mijn oudste fietsmaatje was fietsen niet verantwoord meer. Ze werd thuis inmiddels met een tillift in en uit bed geholpen. Ik was niet sterk genoeg meer om haar bij calamiteiten te helpen. Ik blijf haar bezoeken.
Mijn tweede fietsmaatje fietst eens per maand al met een vriendin. Vriendin gaat iemand zoeken die ook met haar wil fietsen. En ik ga eens per maand met haar lopen. Tijdens onze laatste fietsrit was het gelukkig prachtig weer, we genoten er allebei van.
De derde is een vriendin, zij gaat een ander fietsmaatje aanvragen. Met haar houd ik uiteraard ook contact. De laatste rit met haar staat op 21 september gepland.
Tijdens een vrijwilligersborrel eind augustus werd ik zowaar verblijd met een bos bloemen en een dankwoord. Ik heb het fietsen met de duofiets zes jaar mogen doen. Het moet veilig zijn als ik met een ander fiets, met dit vrijwilligerswerk wil ik dus echt NIET TE LANG doorgaan!
Tja… Parkinson is chronische rouw – steeds weer iets inleveren!