Vanaf het moment van mijn diagnose stapte ik een andere wereld binnen. Het voelde soms als een eilandje. Ik kon het vasteland nog zien, maar hoorde er niet meer helemaal bij.

Het boksen bracht me naar een parallelle wereld, waar ik wellicht wel bij hoorde, maar waar ik niet wilde zijn. De wereld die parkinson heet. De wereld die me onmetelijke angst inboezemde. Want daar ging ik mijn toekomst zien. En als ik nou iets niet wilde, was het naar de toekomst kijken. De toekomst die deze ongrijpbare ziekte voor me in petto had. Ik wilde niet geconfronteerd worden met de vele gedaantes die parkinson aanneemt. De overweldigende lijst symptomen op internet lezen, was één ding. De symptomen bij anderen zíen tijdens een boksles, leek me vreselijk.

Ik schaam me nu diep voor mijn onnozelheid. Want natuurlijk zag ik geen symptomen, maar mensen. En was het in deze parallelle wereld allesbehalve doodeng. Het was er leuk, gek, warm, lief, bemoedigend en troostrijk.

"Je hebt wel heel veel parkinsonclubjes nu hè?", zei iemand laatst gekscherend. Want ja, ik boks inmiddels niet alleen in die parallelle wereld; ik ben ook onderdeel van een vrouwenclub, van een wandelmaatjes-en-lekker-lunchen-club en een kookclub-met-partners. En oh ja, er was een halve-marathon-club (spoiler: halve marathon nooit gehaald, maar het trainen was dikke pret).

Maar toch… het woord 'clubjes' stak me. Een clubje voelt als iets waar je uit kunt stappen, iets vrijblijvends. Maar parkinson is niet vrijblijvend. Onlangs sprak ik een vrouw die na een alcoholverslaving bijna een jaar sober was. Ze ging drie keer in de week naar de Anonieme Alcoholisten (AA). Haar familie en vrienden waren lief en begripvol, maar daar, onder lotgenoten, vond ze iets anders. Iets wat ze me maar moeilijk uit kon leggen, zei ze. Maar ze hoefde het niet uit te leggen. Want ik begreep het direct.

Dáár is haar parallelle wereld. En ik heb de mijne. Geen clubjes, maar een wereld. De wereld waar ik aan één woord genoeg heb, waar een blik van verstandhouding duizend woorden telt, waar ik schaterlach of stil ben. Waar een bijzondere humor heerst, waar een zeldzaam mededogen is. Waar we het hardst lachen om onszelf, elkaar de maat nemen, luisteren en tips geven. Waar we naar elkaar kijken, écht kijken, en vragen stellen. Waar ik zoveel stoere mensen heb leren kennen. Zo enorm veel kracht en doorzettingsvermogen zie, naast de wanhoop die er natuurlijk ook is. De wereld waarin ik verdorie weer de naam van je dochter ben vergeten, maar niemand me dat kwalijk neemt. Waar we klagen en cynisch zijn. Maar waar iemand ook tegen je kan zeggen: wees nu maar even niet cynisch, maar gewoon jezelf.

Oh, natuurlijk zou ik die hele verschrikkelijke stomme parkinson kunnen missen als kiespijn. Strik eromheen, retourlabel erop en terugsturen die diagnose. Maar gek genoeg zou ik deze parallelle wereld voor geen goud meer willen missen.

Bekijk hier alle blogs van Annelies Bolluijt