Nu is het zo dat iedereen in de familie ook net jarig is in juni en als je dat hebt gehad begint de spurt richting de zomervakantie. In ons geval betekent dat schoolkamp, spullen kopen voor de vakantie, borrels, en een eindspurt op het werk. En op de en of andere manier lijkt alles toch altijd afhankelijk te zijn van mij, als moeder in het gezin.

Overal is mijn aandacht en hulp voor nodig en ik heb moeite verantwoordelijkheid over te dragen en hulp te vragen. In een normale situatie al vermoeiend, doe daar een scheutje parkinson bij en je begrijpt dat ik regelmatig de wanhoop nabij was. Mijn klachten gingen dan ook van links naar rechts, alle kanten op. Alsook mijn humeur.

Maar dat alles voor twee weken rust en ontspanning waar we al een hele tijd naar uitkeken. Naar Madeira ging de reis dit jaar, een speciale bestemming die ik graag juist nu, nog in redelijke gezondheid en conditie, wilde maken. En magisch was de reis zeker. Nog nooit eerder hebben de meiden (vrijwillig) zo weinig gezwommen, zijn we dagelijks zo vroeg opgestaan en hebben we zoveel gewandeld en moois gezien. De eerste dagen nog met mijn DBS-afstandsbediening in mijn tas geklemd, maar al gauw belandde die op de hotelkamer omdat ik hem niet nodig had. En hoewel ik het weet, blijft het mij verbazen wat vakantie met mijn klachten doet. Niet alleen vakantie hebben, maar echt op vakantie gaan. Geen geschommel van klachten, geen huilbuien, niet steeds wat extra moeten nemen om de dag door te komen. Gewoon de dag ervaren en mijn lichaam het ritme laten bepalen. Soms neem ik de medicatie iets eerder, soms iets later, uiteindelijk is het ok.

En dan is die mooie vakantie ten einde, en blijf ik nagenietend van de foto's nog heel even hangen in de waas, wil de werkelijkheid nog even verdrijven, maar heb mijn eerste huilbui alweer gehad.

Maar wat is er anders aan vakantie. Hoe kunnen we ook in ons normale leven dat echte vakantie gevoel en beetje blijven vasthouden. En niet ons weer laten meevoeren door de waan en emoties van de dag. Ik weet het niet. Maar ook dit jaar, ga ik het weer proberen.

Ga terug naar alle blogs van Anneke Roussel