En hoe stereotyp worden wij als persoon opgevoed. Je wordt geboren, groeit op, gaat naar school, ontwikkelt jezelf, gaat studeren en vervolgens werken aan je toekomst. En dan natuurlijk werken tot je pensioen en daartussen sticht je een gezin en zorg je ervoor dat ook deze weer dezelfde weg afleggen die jij en je ouders en grootouders hebben afgelegd. Maar ik heb noodgedwongen een eerdere afslag moeten nemen. Omdat naar alle waarschijnlijk de tijd mij niet gunstig gezind is. En dat is niet dramatisch. Dat is realiteit.

En die realiteit brengt mij weer naar de dag van vandaag. Niet meer dagelijks naar kantoor betekent een nieuw ritme en dagindeling van activiteiten

Ik kan niet alleen maar bezig zijn met leuke dingen doen, zoals fotograferen, wandelen, fietsen en met mijn lief op pad. Of met de kinderen iets ondernemen. Enige mate van structuur is wel nodig. Maar aan de andere kant wil ik ook nu mijn eigen momenten kiezen omdat het kan.

Of misschien wel omdat uitstel wellicht uiteindelijk mogelijk afstel betekent. Want dat is de grootste gemene deler waar wij als ervaringsdeskundige allemaal mee kampen hebben of vroeg of laat krijgen. Er is geen zekerheid dat het morgen wel gaat lukken omdat het misschien beter weer is. Of dat het voor de ander beter uitkomt. Nee, want mijn James regeert met strakke hand en heeft geen empathie voor de omstandigheden waar wij als gastheer/-vrouw mee te dealen hebben.

Dus als ik vandaag wil wandelen of fietsen en het regent, dan ga ik gewoon op pad. Als morgen de mussen van het dak vallen en ik geen zin heb om de warmte op te zoeken, dan blijf ik binnen. In de schaduw en de luwte van de eventuele wind die door het huis of chalet waait. En als ik nu bedenk dat ik met mijn lief wil lunchen aan de boulevard van weet ik veel waar dan doen wij dat.

Het leven met James noodzaakt mij om minder bezig te zijn met wat andere mensen vinden of denken. Want dat is niet meer relevant. Betekent overigens niet dat ik puur en alleen voor mijzelf leef. Maar het houdt wel in dat het kan betekenen dat de planning misschien wel overboord gaat als iets op het pad komt wat niet kan wachten. En dan is dat maar zo. Wachten en uitstellen betekent verlies van kwaliteit van leven en het missen van het maken van herinneringen.

En dat is nu net waar ik de komende (hopelijk nog) jaren de focus op wil leggen. En mochten mensen daar problemen mee hebben, dan steek ik in gedachten even de middelvinger op en denk: zolang James of welke andere nare ongeneeslijke aandoening bij jou niet op de bagagedrager meelift, heb je geen recht van spreken.

Ik leef vanaf nu mijn eigen leven.

Carpe Diem lieve mensen

Bekijk hier alle blogs van Remko Boogaard