Na een stop tijdens de eerste ingreep vanwege een zuurstofgebrek moest deze gestopt worden, wat een goede beslissing was. Velen dachten; nu stopt Toon. Maar jullie weten dat ik optimistisch ben. Ik werd door het Anna Ziekenhuis gevraagd of ik in het Catharina Ziekenhuis verder geholpen zou willen worden. Na een intakegesprek volgde de ingreep door dr. Gillissen. Toen ik wakker werd, stond hij aan het bed en vertelde dat de ingreep was gelukt. Hij was rechtstreeks door de dunne darm gegaan, Annie zat er ook bij. Ze werd steeds op de hoogte gehouden.

Een paar keer antibiotica geslikt, dat is normaal. Er wordt een vreemd voorwerp in je lichaam geduwd, je krijgt een afstotingsverschijnsel. Er wordt een slang met een LED lampje in je keel gestopt. Bij licht ontvangst zit alles op de goede plaats, het is een pech pomp als er een slang met peer in zou moeten haha, humor!

Ik ging steeds beter lopen en praten. Ook werd de ontlasting onderzocht. Deze was goed bevonden, na een tijdje was het koppelstuk gebroken. Welke in het ziekenhuis gemaakt kon worden. Ook lof voor mijn dochter. Zij zag dat er iets niet klopte. Ze zette de pomp af en deed iets met de kleppen. Daarna belde ze thuiszorg Archipel en loste het op. Ook hulde en bedankt aan het Catharina dat jullie mij vlug hielpen.

Het gaat weer goed. Nog één ding. Laat nóóit je hoofd hangen. Ik sta nog steeds achter mijn beslissing, de pomp. Heerlijk gevoel dat je beter kunt lopen en spreken. Met mijn humor komt het ook nog goed. Jammer dat ik een paar vrienden bij de dagbehandeling ben verloren. Ook ben ik bij andere verzorgingshuizen gevraagd om een lezing over mijn gevoel en het leven met parkinson te komen delen. Dat is ook nieuw voor mij.

Zo, tot ziens maar weer. Gelukkig heb ook weer een paar lotgenoten op de dagbesteding terug gekregen. Die ik ook probeer om ze van advies te dienen.

Toon van Lieshout