Afgelopen weken had ik regelmatig moeite met articuleren, maar na de laatste wijziging in het DBS-programma is dat gelukkig verdwenen. Dan zou lesgeven wel lastig zijn, maar dat ik af en toe een woord moet zoeken in mijn brein vind ik niet erg. Waarschijnlijk is dat parkinson of leeftijd, dat maakt me niet uit, het hoort erbij. Ik ben de overbeweeglijkheid kwijt en zodoende lukt het ook om in de middag auto te rijden. Ik ben minder moe en kan af en toe een powernap overslaan. Slapen doe ik de hele nacht door op 1 madopar. De kramp in de rechtervoet is bijna weg. De linkervoet is nog wat eigenwijs. Mijn balans is wel slechter, dit is een bijwerking van de DBS. Dus trainen en hopen dat ik dat onder controle kan krijgen. Ik merk aan mezelf dat ik weer plannen maak en projectjes aanpak. Ik heb een spiegel geverfd en ga een ladekastje aanpakken. Ik durf weer naar andere vakantiebestemmingen te kijken, anders dan Vlieland, mijn vertrouwde plek. Misschien wat langer vliegen? Dan alleen niet door de poortjes op Schiphol, want dat verstoort de DBS. Op een zaterdag ga ik naar de Hema, Pearl, Aldi en Kruidvat. Ik ben trots op mezelf, dat zijn dingen die ik niet meer achter elkaar kon en niet alleen zonder chauffeur.

Eind januari

Ik ben weer meer off, mijn darmen en maag hebben het zwaar. Ze staan toch weer stil. Hoe komt dat? Heb ik te veel dingen gegeten rond de feestdagen waar ik eerder niet tegen kon? In ieder geval maar weer terug naar mijn lactosevrije en glutenvrije dieet. Ook moet ik weer domperidon nemen voor de maaltijd om mijn maag- en darmperistaltiek aan te zetten. En ik ben terug op 6 keer een dosis van mijn medicatie! (Was 5 geworden na de DBS-operatie.) Potverdikkemie, het ging toch zo mooi! Op een ochtend loop ik met Moos, onze hond, op het zandpad waar ik elke ochtend met hem de dag start. Met mijn hoofd vol twijfels, ga ik nu achteruit? Wat is dit? En op mijn muzieklijst, een random lijst, hoor ik Bobby McFerrin: 'Don’t Worry, Be Happy' en het zonnetje verschijnt. Dat had ik even nodig. Daarna komt Louis Armstrong met het altijd mooie 'What a Wonderful World'.

Ik neem wat gas terug, zeg wat afspraken af en rust uit. Misschien een vakantie plannen in maart? Er even tussenuit. Gelukkig slaap ik nog steeds goed! Wel moet ik 's avonds een extra madopar dosis nemen om niet off naar bed te gaan, want dan is inslapen lastig.

Achter mijn linkeroor heb ik nog pijn als ik een leesbril opzet, het ene brilletje gaat beter dan het andere. Het is nog gevoelig. Achter het oor zit ook best een dikke hobbel waar de connectie onder zit. Mijn hoofdhuid tussen de twee bultjes van de elektroden is gevoelloos. Vaak heb ik het gevoel dat ik een brilletje op mijn hoofd heb gezet. Alsof er halverwege een lijn getrokken is, daarachter voelt het normaal, is het mijn eigen hoofdhuid, daarvoor is het minder gevoelig, en de plekken waar de draadjes lopen zijn extra gevoelig. Op mijn linkeroor liggen is nog steeds niet fijn.

Bekijk hier alle blogs van Sabine Woertman