De filiaalleidster komt hem helpen. "Ja, ja, nu vooruit. Nee, stop, iets naar links. Stop, nu voorzichtig achteruit. Ja, goed zo. Nog een stukje. Ho, ho, ho, draaien nu, draaien!"
Piep, piep, piep! Zo dirigeert ze hem met krachtige stem naar het bredere middenpad. De man heeft er een rood hoofd van gekregen. Zou ik ooit?

Nadat ik mijn aankoop betaald heb, ga ik door naar de supermarkt van de hamster. Bij de broodafdeling hoor ik een luide stem. Een dame met een rollator roept de medewerker: "Hé, hallo daar. Mijn broodje is gevallen. Op de grond ja. Ik kan het niet oprapen. Kunt u nú komen?", beveelt ze. Ongeduldig staat ze te wachten en dat terwijl ze oog in oog staat met ‘de liefde en passiebroden.’
"Zal ik u helpen?", vraag ik haar.
"Nee!", briest ze.
Oei, aardig aangeboden toch?

Eigenlijk nog één boodschapje te gaan. Zal ik dat doen of is het voldoende voor vandaag? Het lopen gaat wat moeizamer en het is bijna tijd voor mijn medicatie. Toch maar even naar de wereldwinkel voor een cadeautje. De vrijwilligster komt op me af en meldt dat de airco aan staat.
"Hebt u een airco? Niet? Dan zou u daar eens aan moeten denken. Wij hebben het thuis wel en kan tevens als warmtebron gebruikt worden. Aanrader hoor. Maar goed, waar komt u voor?"
"Ik zoek een cadeautje."
De dame is kennelijk blij dat er iemand in de winkel is, want ze komt met allerlei spullen aanzetten.
"Kijk, dit is een kaars in de vorm van een engel. Mooi hè, maar ja, die brandt wel op."
Er komen steeds meer voorwerpen op de toonbank.
"Is het voor een vrouw en welke leeftijd?"
Poeh, ik word er zenuwachtig van. Meneertje Park merkt meteen dat ik gestrest raak van zoveel informatie en keuzes. De tremoren nemen behoorlijk toe. Gelukkig valt mijn oog op een prachtig beeldje en ik laat het inpakken.
"Wilt u het in een zakje of in een papiertje? Zullen we het zakje maar doen, dat is zo prachtig. Dat papier is op zich al een kadootje."
Ik merk dat ik behoorlijk moe ga worden. Al trillend probeer ik mijn pinpas uit mijn tas te halen.
"O, mevrouw, heeft u het zo koud? U staat helemaal te trillen.”
Ik geef aan dat ik vanwege parkinson tril.
"Goh ja, dat kan natuurlijk ook. Mijn schoonv…..”
"Mevrouw, ik wil nu graag naar huis."
"Dag mevrouw, fijne dag en denk nog maar eens na over die airco. Echt het aanschaffen waard."

Tjonge jonge, wat een belevenissen in een korte tijd. Ik heb toch zin in koffie na al dat gepiep, gecommandeer en getetter. Thuis ruim ik op mijn gemak de aankopen op. Heerlijk, wat een rust. Meneertje Park is ook weer kalm geworden. Ik pak mijn kof…….

Piep, piep, piep. De wasmachine roept!
"Later", roepen meneertje Park en ik tegelijk!

 Ga terug naar alle blogs van Anne-Marie Netten