Mijn antwoord was: Jeetje wat een ingewikkelde vraag. Ik kan daar niet 1, 2, 3 antwoord op geven. In de eerste plaats omdat ik eigenlijk nooit in de gelegenheid ben geweest na te denken welke dromen, wensen of verlangens ik na zou willen jagen. Mijn diepste verlangen om ooit als piloot de wereld over te vliegen heb ik tijdens mijn jonge jaren al laten varen. De capaciteiten waren simpelweg niet voldoende om ook maar in de buurt te komen van de opleidingseisen die gesteld worden aan een functie als piloot. Dat heb ik altijd jammer gevonden. Maar ik heb het in mijn werk meer dan goed kunnen maken met de honderden vluchten die ik gemaakt heb. Meevliegen in de cockpit van een 747-400 (jumbojet) van KLM op de route Toronto-Amsterdam op 21-jarige leeftijd staat mij nog steeds bij. Of meevliegen met een Martinair 747-200 in de cockpit van Amsterdam naar Palma de Mallorca en terug om toeristen op te halen. Of die keer dat ik in Barcelona op de vlucht naar Amsterdam zat te wachten en de gezagvoerder de man van één van mijn nichtjes bleek te zijn. Bij binnenkomst tijdens het boarden bij de purser even navraag gedaan of hij het inderdaad was. En ja hoor, voor ik het wist zat ik in de cockpit op de jump seat van een 737 van KLM op weg naar Amsterdam. Of first class vliegen met United naar Columbus Ohio via Washington en tijdens de tussenstop in Washington opgehaald worden door de vrachtvertegenwoordiger van United waar ik in Nederland veel mee samenwerkte. En de tientallen nachtelijke uren in de businessclass van KLM op weg naar of vertrekkend vanuit Amsterdam. Het is natuurlijk niet met elkaar te vergelijken maar ik kan wel zeggen dat ik aardig wat vlieguren op mijn naam heb staan. En die herinneringen zijn mij meer dan dierbaar.

Natuurlijk zijn er nog dromen en wensen die ik graag in vervulling wil zien gaan. In de eerste plaats voor mijn lief die het verdient om in rustiger vaarwater te komen. Maar ja met James in de pocket is van rust geen sprake. Vandaag kan ik over het hek springen en morgen kom ik met moeite de drempel over. Dus zorgeloos leven zit er niet in helaas. Maar dat neemt niet weg dat uitkijken naar de mooie dingen natuurlijk nog wel tot de mogelijkheden behoort en elke dag die erbij komt een dag is die niemand meer van je afpakt. In de tweede plaats voor mijn kanjers van kinderen. Zij moeten er ook maar mee dealen en hebben nergens om gevraagd. En je gunt ze gewoon het beste en een leven met zo min mogelijk tegenwind. Het zijn drie sterke persoonlijkheden en ze hebben hun leven positief op de rit. Daar ben ik trots op. Ondanks alles hebben wij het met elkaar toch maar weer geflikt.

Nu heb ik nog steeds geen antwoord gegeven op de vraag wat mijn diepste wens of verlangen is. En ondanks dat ik nog niet helemaal mijn werkbare leven achter mij kan laten is het wel zinvol om in het spinnenweb van het leven de krenten uit de pap te halen zolang dat nog zelfstandig kan.

Ik moet bekennen dat ik al een compleet leven heb. Er voor mijn gevoel alles heb uitgehaald wat erin zit. In rijkdom leef ik (en dan heb ik het niet over inkomsten of anderszins). Ondanks de toenemende dagelijkse klachten kan ik nog steeds genieten van het kopje koffie in de vroege ochtend op het balkon of het bankje aan de bosrand. Heerlijk de geur van de nieuwe dag op snuiven, het natte gras onder mijn voeten voelen. Luisteren naar de vogels die de nieuwe dag muzikaal in komen luiden.

En ja, ik zou nog eens graag naar de Boeingfabriek in Seattle willen. Met een rondleiding door de fabriek in Everett gaan om te kijken naar het machtige schouwspel van het assembleren van nieuwe vliegtuigen. In één van mijn laatste functies heb ik 3 jaar lang op Schiphol Oost bij KLM vele bezoeken gebracht aan de afdelingen vliegtuigonderhoud en elke keer weer vol ontzag tussen de vliegtuigen in onderhoud door mogen lopen. Ik zou graag met mijn lief nog eens in een camper naar onze vakantiebestemmingen in het zuiden van Europa willen rijden. En ja, ik zou nog eens graag de mogelijkheid willen hebben om met de auto naar de Noordkaap te rijden en te genieten van het Noorderlicht. En dichter bij huis langs de kust van Nederland door de branding willen lopen, slenteren met de voeten in de zee van Zeeland naar Den Helder. Met het fototoestel in de aanslag op zoek naar dat ene mooie plaatje. Want daar haal ik veel voldoening uit. Fotografie. De combinatie van bewegen en genieten van de omgeving verlichten mij van de altijd aanwezige pijn, stramheid en laten mij voor dat moment even boven mij zelf uitstijgen. Een soms bijna euforisch gevoel dat direct weer verdwijnt op het moment dat de wandeling of fietstocht weer voorbij is. Wandelen of fietsen in de regen geeft veel voldoening. Veel zuurstof in de lucht en ondanks dat het energie slurpt levert dat kortstondig ook energie op. En ondanks de progressieve achteruitgang ben ik nu wel in de gelegenheid alles om mijn eigen tempo te doen. Want de tijd is zover als dat nog kan aan mijne zijde.

Ik zou bijna geneigd zijn het horloge af te gooien en mijn diepste wensen tijdloos te gaan ondernemen. Tijd blijkt dan toch maar een relatief begrip te zijn. Maar ja, als iemand die altijd overal de controle over heeft gehad, grip had op de meest complexe zaken zonder overzicht te verliezen en iedereen altijd drie stappen voor was moet ik nu helaas bekennen dat ook die persoon verleden tijd is en ik nog een schijntje ben van de persoon die ik toen was.

En dat is een keihard feit en voor mijn lief en kids een hard gelach. Want die tijd is inmiddels een blijvende herinnering geworden. Maar dat neemt nog niet weg dat het stellen van nieuwe doelen ook weer nieuwe perspectieven biedt.

Naast dit alles blijft mijn innigste wens nog vele jaren met liefde en plezier te genieten met mijn lief en kroost. En samen de herinneringen te blijven stapelen.

Carpe Diem

Bekijk hier alle blogs van Remko Boogaard