Voor de collega’s had ik kleine potjes met zuurtjes gemaakt met op het dekseltje de tekst 'Afscheid nemen is zuur. Bedankt dat je mijn collega was.' Zo voelde het ook en zo voelt het nog. Het is fijn dat de druk er af is maar ik mis het werk nog ontzettend. Ik moet echt nog zoeken naar invulling voor mijn vele vrije tijd, maar ik moet me natuurlijk niet weer allerlei verplichtingen gaan opleggen.

Maar die 3e juli dat afscheid dus. Ik was heel de ochtend al zenuwachtig en was blij dat het eindelijk tijd was om richting Westkapelle te rijden. Daar aangekomen zag ik dat ze de kermis aan het opbouwen waren dus ik kon niet op de Markt parkeren. Het eerst wat in me opkwam was: mooi, daar heb ik dus nooit geen last meer van.

Toen ik het kantoor binnenkwam zaten er al best veel collega’s en onze teamcoach was er ook. Ik kreeg een toespraakje van de voorzitter van ons team en een prachtige bos bloemen. Daarna koffie met gebak. Op ieder gebakje stond een foto van mij en de grapjes waren niet van de lucht. Ik moet ook bekennen, ik heb nooit mijn tanden in mezelf gezet. Daarna kreeg ik nog een pakket waarin allerlei relatiegeschenkjes van de organisatie zaten. Dit hadden ze bedacht omdat ik als teamrol communicatie had. En nog een mand vol met cadeautjes en kaarten. Het was een feest om hem uit te pakken. Tegoedbonnen, cadeaukaarten, doucheschuim, Zeeuwse producten en nog veel meer. Maar de kaarten waren toch wel het mooist. Al die lovende woorden ik werd er gewoon verlegen van.

Het was een mooi afscheid. Precies zoals ik het in gedachten had. Maar nu... ! Het voelt allemaal nog heel dubbel. Ik zal nooit meer naar mijn werk gaan en collega’s heb ik ook niet meer. Nu na één week thuis betrap ik me er al op dat ik even na moet denken welke dag het is en dat ik soms een halve dag niet praat. Ja ik ben aan een nieuw hoofdstuk begonnen maar moet het nog wel invullen.

Ga terug naar alle blogs van Derkie