Ik weet eigenlijk niet meer zo goed wat ik voor ogen had. Het voelde in elk geval alsof ik op een missie was. Girl on a mission, omgetoverd tot een Assepoester voor het bal. Met m’n mooiste outfit, m’n haren zorgvuldig geföhnd en zelfs mijn nagels gelakt - zonder knoeien, dat was al een overwinning op zich.

Dus dat het onvermijdelijke ‘je ziet er goed uit!’ 37 keer werd geroepen die avond: dat was te verwachten. En ja, ik haat het zoveel als ik het liefheb. Ik haat de opluchting die ik erin hoor (ze is er nog) en de oppervlakkigheid (ze ziet er nog hetzelfde uit, dus het zal wel meevallen). Maar ik ben ook maar een onzeker mens dat een compliment fijn vindt en dat al de hele week bezig is met het zoeken naar een outfit en de hele middag voor de spiegel heeft gestaan, dus ook: dank je wel, ik steek jouw compliment in mijn zak en koester het.

Maar daarna komt de vraag hoe het gaat. En dan, lieve vriendin-van-weleer of kennis-die-ik-vroeger-op-dit-soort-feestjes-zag, hoor ik mezelf het antwoord geven dat je hebben wilt. Ik heb een korte en een minder korte versie. Plus de echte versie. Ik luister daarom goed naar het geduld in je stem, de oprechtheid van je vraag.

Ik voel: er is haast. Er moet feest worden gevierd en je wijntje is bijna op en je was eigenlijk op weg naar de bar. Dus jij krijgt de korte versie: het gaat best oké, ik sport veel, ik leef gezond, ik geniet van alles wat ik nog kan. Ja, ook dit feestje, ja leuk om elkaar weer te zien, doe mij maar een spa’tje als je toch naar de bar gaat. 

De iets minder korte versie is nog steeds mild: ja, het gaat oké, ik sport veel, maar ik ga achteruit ja: het is progressief hè? Dus mijn leven is veranderd, mijn leven is totaal anders zelfs, maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds ontzettend geniet. En hoe gaat het met jou? (Laten we het over jouw leven hebben, want ik zie dat jij het allemaal erg ingewikkeld vindt en ook best eng, en dat het je enige moeite kostte om mij überhaupt te benaderen.)

De échte versie heb ik slechts één keer gedeeld die avond. Met iemand die het ook echt en oprecht wilde weten. De tijd nam. Die geen genoegen nam met platitudes. Dus die kreeg ze niet. Zij kreeg het echte verhaal dat jullie lezers allemaal kennen, want jullie hebben helaas ook een echt verhaal.

En toen was ik het zat. Het laatste restje levodopa verdampte, de zwaarte zakte in mijn benen en ik wilde alleen maar naar huis en naar bed. Zonder afscheid te nemen, liep ik weg. De klok sloeg nog lang geen twaalf. Maar het was mijn tijd dit bal te verlaten. Ik liet geen glazen muiltje achter, slechts een oppervlakkig verhaal over wat parkinson inhoudt. Tot zover mijn missie; ik bakte er niet veel van. Maar ik zag er wél goed uit.

Bekijk hier alle blogs van Annelies Bolluijt