In april was de WIA uitkering aangevraagd en eigenlijk zou het de bedoeling zijn dat ik gedeeltelijk afgekeurd zou worden. Ik moest al vrij snel bij de arts van het UWV komen en zij vroeg me gelijk waarom of ik nog persé wilde werken in die zware baan. Ik kon beter mijn energie besteden aan de kleinkinderen zei ze. Ze zijn maar één keer jong. Op dat moment vroeg ik me ook al of ik koste wat kost moest blijven werken en besloot om mij geheel af te laten keuren. Nu stelde dat werken al niet veel meer voor. Twee keer 3 uurtjes in de week en door al mijn beperkingen werkte ik nog niet eens de volle 3 uur.

Zij zou er mee aan de slag gaan en dan zou er nog een gesprek met een arbeidsdeskundige komen. Maar het bleef stil...

Dus ik bleef gewoon mijn 2 keer 3 uur werken. Begin juni zei mijn baas dat ik nu echt aan stoppen moest gaan denken, dus we spraken af dat ik 1 juli volledig de ziektewet in zou gaan en zo de beschikking van het UWV zou afwachten.

Maar 13 juni kreeg ik het telefoontje van de arbeidsdeskundige dat de aanvraag toegewezen was en dat ik met terugwerkende kracht per 12 juni afgekeurd ben. Maar die twee weken die ik nog zou werken, zou ik afscheid van de cliënten nemen. Ik kon toch niet zomaar vertrekken? Dus besloot de baas dat ik nog 2 diensten mocht doen (eigenlijk 1 maar in 3 uur pasten niet alle cliënten waar ik afscheid van wilde nemen).

En zo was donderdag de 20e mijn laatste werkdag. Het was best wel emotioneel. Wetende dat het echt de laatste keer is dat ik mijn witte jasje aan doe en in de auto stap om te gaan werken. Het voelt nu als een soort vakantie en ik kan nog geen invulling geven aan mijn tijd. Hopelijk verandert dat nog en ga ik beseffen dat ik een goede beslissing genomen heb. Maar nu voelt het allemaal nog heel dubbel. Het is lekker dat ik niet meer hoef maar ik mis het werk ontzettend. Ik heb 46 jaar in de zorg gewerkt waarvan de laatste 35 jaar in de thuiszorg. Zo’n tijd vlak je niet even uit.