Overal wordt er aan de weg gewerkt dus was het zoeken naar de meest gunstige route nog geen sinecure. Opties genoeg maar wat doe je als je op al die routes wegwerkzaamheden tegenkomt. Lang stilzitten is geen optie en eigenlijk is geen enkele houding op dit moment comfortabel te noemen. Maar goed tijdens de rit toch op het laatste moment de gekozen route gewijzigd en gelukkig hadden wij geen oponthoud tot aan de haven van Den Helder. Dus uiteindelijk toch iets vroeger dan oorspronkelijk gepland konden wij de boot op en de overtocht aanvaarden.

Het is een korte overtocht maar lang genoeg om even de benen te strekken en te genieten van het uitzicht over de Waddenzee en de Noordzee. Al mijmerend over de vakantie hoorde ik opeens een hoop lawaai langszij het schip. Toen ik over de reling keek kwam er een kleine snelle boot langszij van het Korps Mariniers. Met daarop een aantal mannen in donkere kleding en gezichtsmaskers op. Na even langszij mee gevaren te hebben spoot de boot er weer van door om even later voor een tweede keer langszij te komen. Een welkome onderbreking van een verder rustige overtocht. Kort voor aankomst togen wij weer naar de auto om op tijd te kunnen zijn voor het laatste stukje van onze reis.

De trappen op de boot worden, vooral naar boven langzaamaan uitdagend. En met alle voorzichtigheid en zorgvuldigheid kijk ik goed uit waar ik heen moet en hoe daar te komen. Een eerste indicatie op de barometer waarop duidelijk zichtbaar wordt dat James aanwezig is. De altijd snelle en toch wel soepele tred is inmiddels verleden tijd en bij elke stap en elke beweging voel je niet alleen de stijfheid maar ook de pijn in lijf en leden. Maar helaas geldt dit inmiddels ook voor mij als ik zit. Al is het maar een paar minuten het is er altijd. Mensen zullen zich wel eens afvragen, waarom kan hij moeilijk stilzitten? Wel, om die reden ben ik altijd in beweging wat lijkt op onrust. En daarmee wordt het ook lastiger mij te concentreren op het lezen, schrijven of volgen van een gesprek. Tijdens een gesprek sta ik regelmatig op, doe even wat, ga weer zitten en ga na verloop van tijd weer bewegen.

De vakantiewoning was klein en knus en goed voor een weekje vakantie. De douche en toilet beneden en voor het slapen alleen 1 trap op naar boven. Nadat de auto was uitgepakt en de boel was ingericht eerst maar even een pas op de plaatst. We zouden uit eten gaan dus hoefden niet direct boodschappen te doen. Na een tweetal uurtjes waren we weer voldoende opgeladen en reden wij naar het strand om de hond uit te laten. De beste strandopgangen voor mij zijn bij paal 9, paal 15 en bij Kaap Noord. Niet te stijl en verhard tot op het strand. Door de duinen ploegend door mul zand is geen ideale route en omdat wij al zo lang op Texel komen weten wij gelukkig de locaties te vinden.

Maar hoe naar is het te moeten constateren dat je vijf jaar geleden nog relatief soepel en zonder problemen het strand opliep, ongeacht of het mul zand was of verhard. Zelfs mijn lief gaat mij tegenwoordig voor en dan zeg ik elke keer braaf, “Loop maar door hoor”, ik kom eraan. Dit is het tweede signaal op de barometer die rood uitslaat en niet meer in het groen zal komen. Ik zal het er  mee te doen want het proces is helaas onomkeerbaar.

Dit weerhield ons er niet van om op onze manier actief over het eiland te gaan. Met dit verschil dat er nu geen fietsen aan te pas kwamen. Niet alleen de regen weerhield ons daarvan. Ook de harde wind werd een spelbreker. Bij harde wind wordt het inmiddels al een hele uitdaging om überhaupt voort te bewegen laat staan dat dit het op- en afstappen vergemakkelijkt. In know time voelen mijn benen, armen en de rest van mijn lichaam aan alsof ik in de Tour de France alle Alpen Etappes op één dag rijdt. En dan voor mijn gevoel alleen maar berg op.

Je dagritme vertraagt. Je last meer rustmomenten in. De afstanden die je aflegt worden korter. De intensiteit neemt af. Maar wat niet afneemt is de aandacht voor de schoonheid van de natuur. Want die is en blijft overweldigend. En zittend op een bankje boven op de dijk bij Oudeschild uitkijkend over een uitstrekte Waddenzee droom ik weg en komen de herinneringen van vorige vakanties met het gezin en samen met mijn lief voorbij. Mooie, intense herinneringen die wij met foto’s en anekdotes levend houden.

Ondertussen slaat de  vakantiebarometer steeds vaker en langer uit naar de verkeerde kant en kan het met de beste wil van de wereld inmiddels niet meer in het groen krijgen.

Maar dat weerhoudt mij er niet van te blijven genieten van elk moment dat ik nog kan uitvliegen en zelf kan bepalen waar en hoe lang ik waar en wat wil doen. Al is het in de stromende regen, op een mooie zomerse dag of een zonsopkomst of zonsondergang. Wij hebben ondanks alle uitdagingen enorm genoten van een weekje uit de sleur. Mijn lief heeft daar in belangrijke mate aan bijgedragen de schat.

Ik kan mij dan ook helemaal vinden in de quote van Keanu Reeves die kortgeleden tegenkwam.

“To me, Nature is a place where you retreat whenever you feel exhausted or sad.

I’m happier when I’m surrounded by the sound of birds than sound of people."

Carpe Diem