Bij een event van een groot concern vond men dat bepaalde zaken luchtiger benaderd moesten worden. Sprekers hadden het over “stralend falen en vrolijk verliezen.” Het woord blunder komt overigens uit het oud Noors “blundra” en betekent “de ogen sluiten.”

Eigenlijk zat ik stiekem te wachten op iets of iemand die niet alleen een blunder maakte, maar ook nog eens aanleiding gaf om blij te blunderen. Moest ik daar lang op wachten? Nou nee, het speelde zich zelfs voor mijn neus in een winkel af.

Ik was al een poosje in een modezaak om een nieuwe broek te zoeken. Tegenwoordig gaat meneertje Park ook mee. Soms houdt hij zich koest en gaat het winkelen goed. Het kan ook maar zo zijn, dat hij er zich volledig mee gaat bemoeien. Ik stoei dan met ritsen en mouwen. De hoeveelheid kleding maakt dat ik niet tot een keuze kan komen. Het is dan prettig als een medewerkster helpt en meekijkt. Met een drietal exemplaren, aangereikt door de verkoopster, dook ik de paskamer in. Met nummer één aan, kwam ik de ruimte uit om beter in de grote spiegel te kunnen kijken.

Een eindje verderop zag ik twee dames. Eén van hen had twee minuscuul kleine hondjes bij zich. Het leken eerder ratten dan hondjes, kop nog staart amper te ontdekken. De ander had precies zo’n soort hondje in een speciaal hondentasje. De twee ratjes liepen aan een behoorlijk lange lijn tussen de kledingrekken door. En toen, ja toen gebeurde het. Eén van de hondjes nam een onverwacht sprintje, de ander raakte verstrikt. Met een vaart renden ze tegen een sokkel aan waar een paspop op stond. Met een grote knal viel het hele gevaarte om.

De verkoopsters en andere klanten kwamen op het kabaal en de ravage af. Van schrik begonnen de hondjes te piepen en keffen. Hondje drie kefte even hard mee. De hondenbaasjes stonden er bedremmeld bij de kijken. “Sorry, ik….” stamelde het baasje van de twee hondjes. Haar vriendin begon onbedaarlijk hard te lachen. “Moet je kijken Angela, wat een puinhoop hebben Mopsie en Dixie ervan gemaakt!” Haar lach werkte aanstekelijk. Het was ook geen gezicht. De sokkel lag dwars over het pad en de arm van de pop bungelde zielig uit de mouw van een jasje.

De hondjes zaten nog steeds verstrikt tussen en achter een kledingrek. Het baasje bevrijdde hen uit de benarde positie, terwijl de medewerkster de sokkel overeind zette. Haar collega stond nog bij de koffietafel en riep: “Dames, tijd voor een chocolaatje!” De hondjes werden ruimschoots met hondenkoekjes beloond voor hun dolle actie. Nog nooit was een broek passen zo komisch. Op en top blij blunderen. Met een prachtige nieuwe broek verliet ik de winkel. Meneertje Park had zich keurig gedragen.