Direct na Dokter 'Pop wissel' ik van zender en luister naar de 'IntroRally'. Heerlijk meeraden met liedjes vanaf de vertrouwde autostoel. Deze specifieke ochtend is het ene Jolanda die meedoet. Ze deelt dat ze nog maar net de diagnose parkinson heeft gekregen. Ik slik. Gek genoeg hoor ik het in haar stem. 

Helaas weet ze niet alle intro's te raden, maar omdat ze het zo jammer voor haar vinden krijgt ze niet alleen een sneutelhanger, maar tóch ook een thermomok. Een waar unicum dat me ontroerd en aan het denken zet. Ik zou haar zoveel willen vertellen. Als ze eenmaal start met medicatie gaat ze zich vast een stuk beter voelen.

Aan het denken gezet besluit ik een appje te sturen naar radio 2 met mijn overdenkingen en de vraag of ze op 11 april wellicht aandacht zouden kunnen geven aan Wereld Parkinson Dag? Een dag gaat voorbij en ik hoor niets. Ik probeer het ook nog eens via facebook messenger maar ook daar krijg ik geen reactie op. Tja, was het proberen waard toch?

Inmiddels is er wat tijd verstreken en op maandag 8 april word ik op mijn werk ineens gebeld door een onbekend 06-nummer. Ik besluit op te nemen en tot mijn verbazing is het een vriendelijke medewerkster van Radio 2, met de vraag of ik op donderdag wat wil vertellen in de ochtendshow. Nou, tuurlijk wil ik dat! Ik ben totaal verbaasd, dit had ik niet meer verwacht. Op woensdag wordt ik gebeld om het gesprek voor te bereiden en het hebben we het uitgebreid over de diagnose, de klachten, vooroordelen die mensen hebben en de problemen waar je als werkende moeder van een gezin met parkinson tegen aan loopt. Thuis bereid ik het gesprek zelf ook voor en schrijf voor mezelf wat pointers op papier. Ik wil geen moment onvoorbereid zijn!

Dan is het donderdag. Ik zal om 8:20 gebeld worden, dus rijd ik vast naar mijn werk. Ik heb 's nachts weinig geslapen en ben eerder naar mijn werk gegaan. Onderweg hoor ik hoor Jan-Willem al een korte vooraankondiging doen en mijn hart slaat een slag over en zit gelijk in mijn keel. Jeetje, ga ik dit echt doen?

Dan is het moment daar, ik heb een rustig kantoortje opgezocht terwijl al mijn collega's aan de radio gekluisterd zitten. Vijf minuten zou ik hebben ongeveer. En dan gaat de telefoon. Zweethandjes, ik wordt in de wacht gezet. Vanaf het moment dat Jan-Willem me welkom heet begin ik met praten en na een voor mijn gevoel veel te kort gesprek nemen we weer afscheid. Ik had toch 5 minuten? Het blijken er uiteindelijk ruim 6 te zijn geweest. Bizar...

Vanaf dat moment ontploffen mijn Whatsapp en Facebook. Ik ben de rest van de dag iedereen aan het bedanken en beantwoorden. Ik loop op wolkjes. Wat een dopamineshot is dit, daar kan geen pil tegenop!

Ik ben blij en tevreden. Dit wil ik best vaker doen? Misschien toch eens kijken of ik een spinningmarathon kan organiseren. Ik stuur een appje aan mijn instructeur. Eerste stap gezet!

Ga terug naar alle blogs van Anneke Roussel