Mijn dochter Sanne is donderdag eindelijk vertrokken voor haar weekend naar Londen. Natuurlijk levert dit stress op, ook bij andere mensen. Maar soms vergeet ik dat ik parkinson heb. Dan vergeet ik dat stress een extra uitwerking op mij heeft.

Voorafgaand aan de trip had ik al last van stress. Ik ben zoals je dat noemt een micromanager en wil controle op elk facet en wil dus ook exact weten wat ze gaat doen, hoe ze het gaat doen en of ze wel goed voorbereid is. Natuurlijk is dit dodelijk vermoeiend voor mijn dochter en snap ik dat ze af en toe helemaal gek van mij wordt. Dit alles leidde al tot extra botsingen en frustratie aan mijn kant.

Maar toen we haar dus wegbrachten kwam deze stress tot een soort episch hoogtepunt. Ik had besloten dat ik zou rijden, zoals ik dat altijd doe, maar ik was al wat overweeglijk. Ik dacht: dat zucht ik wel weg, dat komt wel goed. Eigenwijs ben ik ook, dus ik wilde niet toegeven dat het eigenlijk niet ging en ben dus gewoon naar Eindhoven Airport gereden. Daar aangekomen heb ik de auto geparkeerd en was ik eigenlijk totaal overstuur, niet omdat er iets aan de hand was maar gewoon pure stress.

Ik heb de hele dag verder totaal overbewegelijk rondgelopen. Mijn armen en benen maken en soort spastische bewegingen. Ik heb een raar huppeltje in mijn lopen, en als ik iets wil zeggen komt het soms ineens als een soort explosie uit mijn mond gevlogen. Het moet er uitgezien hebben alsof ik dronken was. Gelukkig boeit het mij meestal niet erg veel wat mensen van me denken, maar knap ongelukkig heb ik me wel gevoeld.

Het gekke is dat op een ander moment diezelfde stress ervoor kan zorgen dat ik juist helemaal niet kan bewegen. Dat mijn medicijnen niet meer werken en ik amper nog mijn volgende dosis kan halen. Maar ook kan het leiden tot huilbuien, explosies van frustratie, en complete vermoeidheid.

Tot nu toe heb ik altijd gedacht dat ik zelf redelijk veel controle kon uitoefenen op mijn lijf en mijn geest. Als ik gewoon mijn medicijnen op tijd neem, mijn routine aanhoud en enigszins de rust probeer te bewaren. Maar parkinson zet dit op zijn kop.

Ondanks dat ik denk dat ik rustig ben en er niks aan de hand is, heb ik toch meer stress dan dat ik denk, en nemen mijn lijf en geest soms een loopje met me.

Ga terug naar alle blogs van Anneke Roussel