Blog: Leren loslaten
20 juni 2024
Het is toetsweek voor mijn jongste dochter en dus ook een beetje voor mij. Natuurlijk gaat dit ook nog gepaard met de gebruikelijke drukte, zoals ook dit weekend een kinderfeestje, een proefje en dus ook de bijbehorende proefles, poetsen, boodschappen en... Ja, zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Leren komt daar dan nog extra bij, want natuurlijk wordt er zelfstandig geleerd maar toch heb ik het gevoel dat alles afhangt van mijn bijdrage.
Dit keer heb ik echter het advies van een vriendin ter harte genomen en heb vooraf eerst zelf de stof doorgenomen. Totaal belachelijk vind ik dat, maar ik moet toegeven dat het werkt. Het zorgt ervoor dat ik mijn kostbare tijd nuttig kan besteden en to the point kan overhoren. Dat ging dus best lekker. Nu de punten nog... Kan niet wachten.
Ik zet dus alles aan de kant en ben niet gaan sporten om te kunnen leren. Kost wat, maar dan heb je ook wat.
Ondertussen probeer ik ook mijn oudste dochter en vriend te helpen met hun planning voor de reis naar Londen, die donderdag al start. Ik overleg wat handige tips en deel wat zaken in een rustig moment en ben vandaag goed bezig al zeg ik het zelf. Ik maak me natuurlijk zorgen als moeder of dat allemaal wel goed gaat komen, want het plantalent van beiden laat wel eens te wensen over.
Wanneer Sanne haar vriend heeft weggebracht en thuiskomt hebben we een gesprek en ik weet niet hoe het kan, maar zonder moeite laat ik me in een discussiefuik zuigen. Want haar vriend vindt het totaal overdreven dat ik nóg een uur eerder naar het vliegveld wil (3 uur) en dat hij een afspraak bij de kapper heeft nog van te voren en dat dit niet gaat en ook totaal niet nodig is.
Je snapt het al, ik laat me in de val lokken en ga de discussie aan... Ik merk dat ik niet begrepen wordt en weet dit keer vóór het uit de hand loopt te stoppen. Ik doorbreek dus het patroon en zeg dat ik even naar boven moet en kap de discussie af, tot ongenoegen natuurlijk.
Ik ben trots op mezelf een besluit te mediteren. Tja, van korte duur, want lief bedoeld wordt ik na 15 minuten gestoord door mijn man die even komt vragen wat er is. Zucht... Ik had duidelijker moeten zijn. Ik ben uit mijn concentratie en ga gefrustreerd toch maar weer naar beneden. Ik probeer iedereen te negeren, maar moet wel dat gevoel kwijt. Ik voel me verdrietig en zou willen huilen, maar ik wil niet huilen, want ik heb niets fout gedaan.
Dus, ik schrijf het van me af. En morgen een nieuwe dag, want vaak komen met de nieuwe dag ik nieuwe inzichten. Ik heb het goed gedaan, en ook al ben ik nog gefrustreerd, ik wil echt dat gevoel ombuigen naar iets positiefs. Dus daar ga ik, ik ben trots op mezelf.
Negatieve gevoelens laat ik bij de ander liggen. Ik accepteer dat we allemaal anders zijn en laat het los.