Ik moest wat puzzels oplossen, waarbij het lastigste bestond uit het oplezen van een pagina vol gekleurde woorden zoals rood blauw en geel, waarbij het woord geel bijvoorbeeld in het rood gedrukt staat en je dus moet zeggen "rood".

Maar ook een soort boodschappenspel waarbij je random woorden voorgelegd krijgt die je moet onthouden. Na 3 rondes wist ik ze allemaal te vertellen, dus dat deed me wel goed. Met mijn geheugen is dus nog niks mis. Toch fijn dat dat bevestigd wordt.

Maar morgen moet ik dus voor de fysieke test naar het Radboud. Hier kijk ik het meest tegenop. Vanochtend mocht ik namelijk al mijn langwerkende medicatie niet meer innemen en vanavond om 6 uur mijn laatste levodopa.

Terwijl ik dit typ voel ik me nog redelijk oké maar ik weet dat ik dadelijk off ga, en dat gevoel zal ik blijven houden tot morgenochtend pak hem beet een uur of 10. Vanavond betekent dat vroeg naar bed als ik toch niet meer kan bewegen, en geen lastige dingen meer willen doen. Maar morgenochtend betekent het dat ik niet mag autorijden en naast mijn man moet zitten in de auto. En ik kan je vertellen dat ik geen prettige bijrijder ben.

Ik wil overal controle op hebben, dus als ik niet zelf mag autorijden bemoei ik me wel overal mee. Maar omdat mijn reactievermogen verre van scherp is en door mijn dopaminetekort zit ik als een soort uitgezakte pannenkoek in de bijrijderstoel, ben ik bang dat omdat ik geen controle heb, mijn man ook geen overzicht heeft. Want stel, hij ziet iets over het hoofd, dan kan ik hem daar niet op tijd op attenderen. Maar ook de hoge snelheid vind ik vervelend, omdat mij dit nog meer het gevoel heeft dat ik geen controle heb.

Gevolg van dit alles is dat ik mezelf in de drie kwartier dat we naar Nijmegen rijden, totaal hulpeloos en ongelukkig voel. Wat me eraan doet herinneren dat toen ik net geopereerd was vorig jaar ik een hele 6 weken niet mocht autorijden. En ook dat heb ik overleefd, sterker nog het went.

Maar mijn 1-jarig jubileum na mijn DBS-operatie maakt vooral dat ik een dankbaar mens ben en elke dag mezelf gelukkig prijs dat deze techniek bestaat en dat ik hier gebruik van mag maken. Want hoe zou het leven er uitzien zonder DBS? Hoe diep zouden de dalen van de schommelingen inmiddels zijn? Ik zou hierdoor vast niet meer kunnen werken, maar ook inmiddels in mijn sporten en andere bezigheden die ik graag doe belemmerd worden. Dus ja, ik kijk er tegenop, maar oh wat ben ik dankbaar dat ik er ben , mijn DBS heb en naar deze controle mag gaan.

Ik zou niet weten wat ik zonder zou moeten.

Ga terug naar alle blogs van Anneke Roussel