Het heeft een zaadje geplant, een idee in mijn hoofd gebracht dat voor veel onzekerheid zorgt: waarom ben ik off?

Ik heb geprobeerd vrijdag mijn afstandsbediening aan de gang te krijgen door hem aan de oplader te leggen, en heb daarbij alle knoppen ingedrukt. Om te kijken of ik hem aan kon krijgen, maar zonder resultaat natuurlijk. Dit zegt mijn hoofd tegen mij: wat nou als alleen de display het niet doet en je door op alle knoppen te drukken jezelf hebt uitgezet of op een andere stand hebt gezet misschien? Een heel eng idee, dat er niet bepaald voor zorgt dat ik me beter voel.

Dus voel ik me slecht, is dat het bewijs dat er inderdaad iets niet klopt. Terwijl als ik bewijs kan vinden dat hij wel gewoon aan dat staat, ik me direct beter voel. Terwijl mijn situatie niet veranderd is? Is het dus psychisch? Heb ik zelf de sleutel tot mijn welzijn zelf in de hand? 

Interessant idee, zeker omdat in de groep een artikel gepost werd over 'Becoming Supernatural' van Dispenza, en over hoe Willem de Boer parkinson heeft overwonnen. Mijn eerste basale reactie hierop is "yeah right", als het zo makkelijk was waarom voel ik me dan zo k**? Maar misschien is het zo gek nog niet om te denken dat je zelf de sleutel tot je eigen gezondheid in je handen hebt? Ik ga dus denk ik even op onderzoek uit.

Daarnaast is een ander effect van mijn off-day, dat ik mijn realiseer hoe groot het effect van de DBS-operatie is geweest. Want hoe slecht zou ik mij voelen als ik nog steeds van die enorme schommelingen had? Zou ik op die manier niet eens meer in staat zijn geweest om te blijven werken?

Dus ik probeer vandaag mijn hoofd tot rust te brengen en niet mezelf allerlei ideeën aan te praten. Ik ga aan de slag met mezelf en begin door het stellen van een hulpvraag in de groep. En als ik mezelf weer een beetje off begin te voelen, hou ik een extra tabletje bij de hand.

Inmiddels zijn we een paar dagen verder, en heb ik mezelf weer onder controle. Werken helpt in dat opzicht, het zorgt voor afleiding en daarnaast helpt het me om dingen weer in perspectief te zien. Maandagochtend heb ik gelijk tegen mijn collega's verteld dat ik niet lekker in mijn vel zat en wat er aan de hand was. Door het te vertellen was eigenlijk gelijk te druk van de ketel en heb ik mezelf de rest van de dag prima gevoeld.

Daarnaast heb ik ook de beslissing genomen om een extra langwerkende tablet in de ochtend te nemen. Dit neemt in ieder geval voor nu de schommelingen weg tussen de medicijnmomenten door, en als ik dan in het Radboud ben geweest, kan deze er weer af. En of dat dan een placebo-effect is of dat het ene tabletje precies genoeg helpt weet ik niet en maakt eigenlijk niet zoveel uit. Het effect is in ieder geval dat ik mezelf een stuk beter voel.

Het enige wat echt heel erg vervelend is, is dat mijn lijf echt verschrikkelijk veel pijn doet. Volgens de app op mijn horloge heb ik vannacht maar vier en een half uur geslapen en van die 4,5 uur ben ik ook nog eens 20% wakker geweest terwijl ik toch echt 8 uur in bed heb gelegen....

Maar, niets aan te doen, ik ga zo sporten en hoop dat ik me hierna weer een stuk beter voel. Misschien moet ik op de sportschool hetzelfde principe toepassen en ook gewoon even aangegeven dat het niet goed gaat? Ik heb namelijk nog steeds het gevoel dat ik op de rand van een breakdown balanceer.

Dat is het dus, balanceren tussen hoop en wanhoop. De rust proberen te bewaren en stoppen als het niet gaat. En niet bang zijn om hulp te vragen. We gaan ervoor!

Ga terug naar alle blogs van Anneke Roussel