De volgende ochtend gaf mijn horloge aan dat ik ’s nachts vijf maal een melding had gekregen van een snelle hartslag die zou kunnen wijzen op atriumfibrilleren. O, dat vond ik toch wel heftig! Op internet zocht ik Atriumfibrilleren op. 'Niet levensbedreigend, vaak wel behandeling nodig', las ik. Dus belde ik om acht uur naar de huisarts en kreeg ik na een aantal vragen van de assistente een afspraak om 11.15 uur. Dankzij mijn 'tactvolle' huishoudelijk hulp ("mijn man had ook zulke klachten, werd meteen opgenomen in het ziekenhuis met een hartinfarct") nam ik op de valreep een pyjama, schone onderbroek en mijn medicijndoos mee.  

De huisarts luisterde naar me en onderzocht me. Bloeddruk, hartslag en temperatuur waren goed. Omdat ik me nog steeds absoluut niet fit voelde, belde ze de cardioloog. Die wilde per se eerst een check van een ambulancemedewerker. De huisarts was geschokt, de praktijk van mijn huisarts zit namelijk op de begane grond van het ziekenhuis! Ze vroeg me in de wachtkamer te wachten. Omdat ze het over de hart-EHBO had, nam ik in de spreekkamer mijn levodopa al in. En at 20 minuten later twee boterhammen op. Want EHBO = nuchter. Dat wist ik na twee gebroken ledematen wel… Het slaat vaak nergens op. Het is protocol. Dan hoeven de (goed opgeleide) medewerkers niet te bedenken wie wel en wie niet mag eten!  (Grrr…)

Na het nodige overleg kwam de ambulancebroeder naar de wachtkamer van de huisarts. Na het afwerken van zijn checklist en het maken van een ECG werd ik ‘ingestuurd’ naar de hart-EHBO. Voornamelijk omdat ik me niet goed voelde. Dat noemen ze een 'rode vlag'. De spray onder de tong gaf hij pas toen ik in de rolstoel zat, want ik kon er een nog lagere bloeddruk van krijgen. Petje af! Hij was de enige die daar rekening mee hield!

Hartbewaking

De hart-EHBO bevindt zich op de hartbewaking. Per rolstoel werd ik naar boven gebracht, kreeg een bed en werd aan de bewakingsapparatuur gelegd. Ik kon dus geen kant op. Zucht. Gelukkig had ik mijn mobieltje bij de hand, daar was ik wel even mee zoet. Toen ik de arts assistent om mijn iPad vroeg, zette hij mijn rugzak op bed. Nu kon ik ook bij mijn waterflesje. Want ik kreeg zoals verwacht geen eten of drinken, i.v.m. het protocol 'nuchter.' 

Er werd weer bloed geprikt. Een controle op hartenzymen. Die kunnen verhoogd zijn na een hartinfarct, maar volgens de verpleegkundige ook na fibrilleren. En die enzymen bleken inderdaad verhoogd. (Google: hartenzymen zitten alleen na een hartinfarct in uw bloed. Het zijn de afvalstoffen van hartspiercellen die tijdens het hartinfarct zijn afgestorven. Hoe ernstiger het hartinfarct, hoe meer hartenzymen. Op basis van hartenzymen in uw bloed, kan uw arts zien wanneer en hoe ernstig het hartinfarct was.) In mijn dossier vond ik geen verhoogde hartenzymen, dus waarschijnlijk had ik de verpleegkundige verkeerd begrepen. De bepaling was dus gedaan om een infarct uit te sluiten, zoals ik eerder dacht. 

Tegen vijven kreeg ik bericht dat ik een fietstest mocht doen, en dus mocht ik ook eten. Hoera!! (Fietsen met een lege maag vonden ze gelukkig geen goed idee.) Het bord met bami ging schoon leeg!  

Enige tijd na de test kwam iemand vragen of de artsassistent al geweest was. Het bleek dat ik geen hartinfarct had, maar een hartkatheterisatie zou krijgen. En afhankelijk van wat ze zien wordt het dotteren, stents, een operatie of naar huis.  

Ik kreeg een handvol pillen. "Kan dat samen met de Parkinson medicatie," vroeg ik. De dokter verwachtte van wel, maar vroeg het voor alle zekerheid aan de apotheker.

Opname

Daarna werd ik overgeplaatst naar de hartafdeling. De bewakingsapparatuur die me de vrijheid benam, werd vervangen door telemetrie, waarbij je hartritme wordt gemeten via een zender. Die zit in een kastje dat je met je meedraagt. Op de borst zitten vijf elektroden geplakt die met het kastje verbonden zijn.

Ik kwam op een vierpersoonskamer. De medicijnen waren meegenomen. Op de afdeling kwam de arts me vertellen dat ik ze mocht (moest?) innemen. Ik haalde uit mijn rugzak wat ik nodig had. Het aanbod van diverse lieve mensen om thuis spullen voor me te halen sloeg ik af. Ik redde me wel. Een tandenborstel met een inimini tubetje tandpasta kreeg ik van de afdeling. Op bed nog wat fanmail beantwoord en een puzzeltje gedaan. En ’s nachts zowaar een beetje geslapen.

Gelukkig mocht ik mijn parkinsonmedicatie zelf beheren. In verband met andere etenstijden schoof ik ook met de medicatietijden. (Je mag deze medicatie niet bij het eten nemen. Dat moet bijvoorbeeld een half uur voor het eten of minimaal ene uur na het eten. Het werkt niet goed als je het samen met eiwitten inneemt.)

Niet reanimeren

Om half vijf wakker. Wat gepuzzeld en fanmail beantwoord. Na het ontbijt (pas om 8.30!) kreeg ik bezoek van de apotheker (medicatielijst controleren) en kwam  de verpleegkundige voor de intake. De buurman kwam mijn spullen brengen. Hoera!

Ook de zaalarts kwam die ochtend. Ik vroeg waarom niemand had geïnformeerd of ik gereanimeerd wilde worden. Want dat wilde ik niet. Hij vroeg of dat besproken was met de huisarts (JA), of ik beademd wilde worden (als dat alleen levensverlengend is, dan niet beademen) en of ik naar de IC wilde (als het alleen levensverlengend is: Nee). Hij zou het allemaal in mijn dossier zetten. Fijn.

Intussen maakte ik deze ochtend ook een overzicht van de gebeurtenissen sinds zondag avond. En stuurde deze als mail naar mijn familie en vrienden. Ik eindigde met: "Jullie zijn weer bij! Ik heb het echt druk en kan dus niet steeds antwoorden. Sorry. Hartelijke groet!"

Hartkatheterisatie

'Bij het onderzoek via de pols krijg  je een medicijn ingespoten via een buisje om te voorkomen dat het bloedvat samenknijpt. Dit geeft een warm/branderig gevoel in de arm dat snel weer wegtrekt. De arts brengt de katheter via het buisje in je bloedvat en schuift deze naar het hart.' Meer over de katheterisatie las ik in de folder, waar ik na afloop om vroeg. 

Om 15.00 uur uur kwam de verpleegkundige opgewekt vertellen dat ik al aan de beurt was. De katheter werd via mijn pols naar het hart gevoerd, waar de kransslagaders bekeken werden. Geen vernauwingen of andere afwijkingen gezien. Fijn! De arm moet voorlopig in een mitella. Volgens mijn buurman op de zaal drie dagen! Ik was dus blij dat ik vannacht nog moet blijven. Het drukbandje zat vol lucht. Elk uur kwam iemand er 2 cm lucht uit halen. Bel maar, als het uur om is. En ook bellen, als het gaat bloeden! Dat laatste gebeurde twee maal. (Niet zo gek, als ze je eerst volstoppen met ascal, want dat remt de stolling.) Er werd dan weer wat lucht bij gespoten. Uiteindelijk mocht het drukbandje er om half tien ’s avonds af.

Het pijnlijke naaldje mocht ook uit mijn arm. Het leek wel een esculaap, met twee s-bochten! Oerstom dat ik vergat er een foto van te maken! De mitella mocht ook af. Ik moet nog 2 dagen voorzichtig zijn met de arm: geen computermuis bedienen, niet tillen, niet fietsen. De vriendin die ’s avonds op bezoek kwam druppelde mijn ogen. Want vanwege de mitella, die er volgens lotgenoot drie dagen om zou blijven, zag ik me dat dit keer niet zelf doen. 

Aan het eind van de tweede update aan familie en vrienden schreef ik: "Ze hopen vanavond of morgen die ritmestoornis nog te 'vangen' op het kastje dat om mijn nek hangt. Maar dat gebeurt vast niet, misschien nooit of anders thuis. We zullen zien. Ik ben blij met alle fanmail, het is onmogelijk om iedereen persoonlijk  te antwoorden. Sorry! Dank voor alle medeleven en wordt vervolgd!"

De leden van het reiki hulpteam  waar ik ook lid van ben begonnen me reiki te sturen. En ik kon het natuurlijk niet laten om de verpleegkundigen, artsen en apothekers te coachen in het rug-recht houden. "Zal ik gaan staan?"  Of: "Wilt u er niet bij gaan zitten, daar staat een kruk”. Of: "Joh, zet het bed wat hoger" 😊 Ach ja, eens ergocoach, altijd ergocoach. En dan protesteerde ik ook nog tegen cholesterolverlagers en bloeddrukverlagers. En toch bleven ze aardig tegen me. ECHTE PROFESSIONALS! Ik ben beslist een 'lastige ex-pleeg'. Nou ja, het is niet anders. Ik was duidelijk niet echt ziek.

Naar huis

's Ochtends was al bekend dat ik naar huis mocht, maar pas om twee uur ‘s middags mocht ik weg. Vanaf vrijdag mag ik alles weer doen wat ik kan en leuk vind. De cholesterolverlagers, bloeddrukverlagende pillen en antistolling waren niet meer nodig! Terwijl boezemfibrilleren niet levensbedreigend is, maar wel een risico geeft op tia’s of infarcten! ’s Ochtends had de zaalarts gezegd dat ascal niet genoeg anti-stolling is bij fibrilleren, dat ik waarschijnlijk een sterker medicijn zou krijgen. Dat is dus mijn eerste vraag voor het eerste consult met de cardioloog: waarom hoef ik geen stollingsremmer! Ik vermoed dat de cardioloog de meldingen van mijn horloge niet als bewijs ziet. Er is geen fibrillatie in het ziekenhuis gezien, dus heb ik het niet...

De zaalarts vroeg of ik bij een volgende ritmestoornis een ECG (een elektrocardiogram, in de volksmond vaak hartfilmpje genoemd, is een registratie van de elektrische activiteit van de hartspier) op mijn horloge wil maken! Zodat ze echt 'bewijs' hebben van het fibrilleren. Daar moet ik dus op gaan studeren… hoe ik dat moet doen! (Twee dagen later legde een aardige man in de Apple-winkel het me uit. Even oefenen tot ik het echt weet, en dan af en toe een hartfilmpje maken om het te kunnen als het nodig is. Kind kan de was doen. 😊) Daarna belde de huisarts om te vragen hoe het ging! Dat vond ik toch wel heel erg aardig! Die mensen hebben het al zo druk!

Ik ging even op de gang lopen. Met zo’n kastje om je nek mag je de afdeling niet af… Toen ik terugkwam, lag er een brief met afspraken op mijn bed. Een afspraak voor een Holterkastje, dat je hartslag en ECG bijhoudt gedurende 24 of 48  uur. Het Holterkastje registreert het hartritme gedurende één of enkele dagen. Zo krijgt de cardioloog een goed beeld over een langere periode. Je moet dan ook een dagboekje bijhouden van wat je doet, met begin- en eindtijden. Inclusief wanneer je eet en wanner je naar het toilet gaat voor ontlasting!

Er stond ook een afspraak bij voor de cardioloog. O help, die mevrouw kende ik, daar was ik een paar jaar lang met echtgenoot Dries geweest. Hoe meer ik er over nadacht, hoe minder trek ik daar in had. Eenmaal thuis en na vertrek van mijn 'chauffeur' belde ik de hart-poli. Ik kon zonder probleem een afspraak bij een andere dokter krijgen. Pfff. Wat een opluchting!

Weer thuis

Mijn buurmeisje was geslaagd. Hoera! "Houd je van bloemen?" "Ja, maar dat hoeft niet, hoor Ria!"

Ik luisterde mijn voicemails af, dronk een alcoholvrij biertje, beantwoordde een paar appjes, en ruimde mijn bagage op. Toen besloot ik toch even bloemen te gaan halen. Na 2,5 km was ik terug, met de bloemen. Het regende. Maar dit liep wel veel fijner dan de gang van het ziekenhuis op en neer drentelen! 

De buurman bracht heerlijk eten, een buurvrouw kwam horen hoe het mij vergaan was en vertelde over haar eigen ziekenhuiservaringen, plus die van man en kinderen. Wat heerlijk om weer thuis te zijn!

Iemand vroeg hoe ik me voelde. Antwoord: "Tja, hoe ik me voel. Beetje onwerkelijk, beetje raar. En diep dankbaar dat zoveel mensen meeleven."

Volgens de ambulancebroeder heeft 25% van de 70-plussers boezemfibrilatie (atriumfibrilatie). In mijn digitaal dossier heet dat AF. Dus Ria: Welkom bij de bejaarden (over 6 maanden ben ik 70…)! Op de site van de Hartstichting staat “Boezemfibrilleren komt vaker voor bij ouderen. Meer dan 18% van de 85-plussers heeft er last van.” Dus misschien heeft de ambulancebroeder het wat overdreven, om mij gerust te stellen. 😊

Ik ga dit avontuur vast verwerken in een blog. Als ik weer mag computeren. Dus vrijdag of later. Dan kan ik ook de tikfouten er uit halen, en er een wat beter lopend verhaal van maken. Nu nog een titel verzinnen, bijvoorbeeld  'Storm in een glas water'. 😀 Waarop een lieve vriendin antwoordde: "Storm?? Wat dacht je van een orkaan!" Tja, ze heeft wel een beetje gelijk…

Atriumfibrilleren of boezemfibrilleren: mogelijke oorzaken

Boezemfibrilleren kan een duidelijke oorzaak hebben, maar vaak spelen meerdere factoren mee. Samen vergroten ze de kans op boezemfibrilleren. Oorzaken voor boezemfibrilleren zijn onder andere:  

• hoge bloeddruk diabetes 
• problemen met het hart: hartinfarct, hartfalen, hartspierziekte, hartklepziekte of een aangeboren hartaandoening 
• een te snel werkende schildklier (hyperthyreoïdie) 
• een ontsteking (zoals een longontsteking) 
• regelmatig gebruik van alcohol over langere tijd  

Van deze mogelijke oorzaken heb ik er niet één!

De folder ging verder met: "Ook komt het vaker voor bij ernstig overgewicht en bij mensen met apneu. Bij apneu stopt de ademhaling een aantal keer tijdens de slaap." Zou ik apneu hebben? Geen idee. Apneu komt wel regelmatig voor bij mensen met parkinson!  Maar parkinson staat (nog) niet in het rijtje van mogelijke oorzaken voor boezemfibrilleren! (Als iemand nog een onderwerp zoekt om op te promoveren... hier heb je er één!)

Zondag

De orkaan zwakte af naar storm en is nu nog een windkracht 3 of zo. Ik kreeg telefoontjes, kaarten, adviezen, uitleg en spontaan aanbod me te helpen met boodschappen. Ik heb de (islamitische) buurman laten weten dat ik me weer veel beter voel en vanavond weer zelf wil koken. Hij heeft toch al een druk gezin, met twee opgroeiende kinderen en een vrouw met een volle werkweek-plus-studie! Ik mocht zelfs komen logeren, als ik het angstig vond om alleen thuis te zijn! Maar wat was het heerlijk om zo verzorgd en geholpen te worden!

De wind zal nog wel eens opsteken, maar ook weer gaan liggen. Ik hoop snel weer te kunnen lopen, zonder na 3 of 4 km bekaf te zijn. 😊

(Eigenlijk wilde ik eerst een ander blog schrijven, maar dit moest me nu eerst van het hart!)

 Ga terug naar alle blogs van Ria Snoek