Een aantal jaren geleden ben ik naar Santiago de Compostella gefietst en in 2018 naar Rome. Ook het wandelen ging mij goed af met een tocht van Porto naar Santiago. Maar de laatste grote tocht in 2021 van San Sebastiaan naar Santander verliep toch wat moeizamer. De eerste dag liep ik van Irun naar San Sebastian. Dit is een onderdeel van de Camino del Norte, met een beklimming van de Jaizkibel, hoogte van 545 meter. Helaas was het weer een beetje de spelbreker want van het beloofde uitzicht was helaas niets te zien. De beklimming, het eerste gedeelte van de etappe, ging wel goed maar met de afdaling ging het minder en wel zoveel minder dat ik bijna geen stap meer kon zetten. Nu was ik gelukkig bijna bij een herberg dus nog even doorzetten. Echter deze was gesloten en ik was in staat om het bijltje erbij neer te gooien en geen stap meer te zetten en op een bankje te gaan slapen.

Nu was er de overkant van de rivier een busverbinding naar San Sebastian. Gelukkig lag er aan het water een klein restaurantje waar ik even op krachten kon komen met een biertje en een broodje. Dus ik met het pontje naar de overkant en daar de bus genomen. Wellicht was deze ervaring een voorbode van mijn parkinson: ik heb mij nog nooit zo vermoeid gevoeld terwijl ik best wel wat gewend ben. Gelukkig snel een hotel gevonden en mij daar met de taxi heen laten brengen. Helaas was de nacht wat minder, ben namelijk de hele nacht achter muggen aan gegaan.

Na een rustdag genomen te hebben, vervolgde ik de tocht naar Zarrautz waarbij ik merkte dat het mij nu ook weer veel moeite kostte om vooruit te komen en ook daar op de camping nam ik weer een rustdag. Ook de rest van de tocht nam ik na elke etappe een rustdag. Gelukkig wel goed aangekomen in Santander en daar de bus terug naar Irun genomen. Vandaar naar Biarritz en daar de TGV naar Parijs en Amsterdam.

Nu zult u denken: wat heeft dit met die kopbal te maken? Maar na de ervaring van verminderd loopvermogen, deed thuisgekomen ook de levendige droom weer van zich spreken.

In mijn droom speelde ik een voetbalwedstrijd wat op zich al vreemd is, want ik ben helemaal geen voetballer en bij de eerste de beste tackle haak ik af. Maar goed, ik speelde best goed en op een voorzet van de zijkant rekte ik mij uit om de bal in het doel te koppen... Helaas miste ik die bal en kwam terecht op de grond naast het bed tegen de kast aan met een bloedende bovenlip die gehecht moest worden in het Meander in Amersfoort. Uiteraard was de verpleegster nieuwsgierig naar wat er gebeurd was. Ik heb haar de waarheid maar verteld.

Vier maanden later kreeg ik de diagnose parkinson.  

Bekijk hier alle blogs van Nico de Visser