Om dus háár stress niet nog groter te maken, door haar alleen met de bus en trein te laten gaan en te moeten zoeken, breng ik haar met de auto, maar ontbijt daardoor een snelle boterham achter het stuur en kan ook niet naar Pilates omdat ik ten slotte wel nog gewoon moet werken. Maar dat heb je natuurlijk als moeder er voor over.

Als het half twee is besluit ik eens te kijken waar ze ergens uithangt, want terug zou ze wél zelf met het OV gaan. Dan blijkt ze inmiddels in Eindhoven te zijn, bij Milan dus. Hmm effe telefoon checken, nee, ik heb geen gemiste berichten? Ik besluit haar te appen. 

Ze belt me terug wanneer ik inmiddels in de winkel sta, door de slechte verbinding níet te verstaan natuurlijk en na wat gehakkel besluiten we later te proberen en toch maar even te appen. Nee, ze weet nog niet waar ze eet, maar ze slapen wel bij ons. Het is vijf uur als ik haar te pakken heb en we eindelijk even samen bellen. Ja, ze heeft het leuk gehad, gelukkig. Heerlijk, kinderen.

Waar de vrijdag ook goed voor is, is orde op zaken stellen. Even op orde brengen wat door de week is blijven liggen. Of soms ook al langer. Ik merk dat door mijn P en de bijbehorende lage energie, ik dingen uitstel. Uitstel die afspraak op te schrijven, die rekening te betalen, die mail te lezen en die klusjes te doen. Nee, het hoeft niet gelijk, heeft in mijn hoofd geen prioriteit en dan ineens krijg ik de vraag waarom ik nog niet gereageerd heb op een vraag. Dat dus... Vandaag is dus de dag om even wat van dit soort zaken af te tikken. Dan blijkt ook dat het minder werk is dan je dacht.

Gevolg is echter ook, dat de tot dan toe redelijk overzichtelijke agenda ineens bommetje vol staat tot zo'n beetje de zomervakantie. Ik moet ook nog wat vrije uren opnemen voor sommige dingen zelfs. Ik geloof dat dit ook een reden is van mijn struisvogel gedrag, de illusie van een lege agenda. Ik wil het nog even niet zien. Ik denk dat ik de andere weken nog even ga afplakken.

Ga terug naar alle blogs van Anneke Roussel