's Ochtends om 7:15 uur komen de neurochirurg en zijn collega om het haloframe op mijn hoofd te plaatsen. Ik voel me heel rustig. Ik krijg 4 spuiten om mijn hoofd plaatselijk te verdoven, waar de schroeven in mijn schedel worden geschroefd. Bij het plaatsen van het hulpframe merkt de chirurg op: "Je hebt wel een heel klein hoofd," en ik vraag me af: "Past het wel?" Daarna word ik wat wazig en vertel ik de neurochirurg dat ik me niet lekker voel. Zijn tips om mijn ademhaling aan te passen mogen niet baten en ik val flauw. Als ik weer bij bewustzijn kom, leggen de beide artsen mij op bed en vertellen me dat het frame is geplaatst. Ik vraag hen om mijn reiskussen uit de kast te pakken, zodat ik dat achter mijn hoofd kan leggen. Met zo'n frame aan je hoofd vast, kun je namelijk niet makkelijk liggen.

Met mijn reiskussen ga ik op weg naar de CT-scan. Dat is zo gepiept, en dan door naar de holding. Onderweg kom ik de man tegen die na mij DBS krijgt. We geven elkaar een boks en wensen elkaar succes. In de pre-operatieve ruimte wil ik nog even plassen. Ik krijg antislipsokken aan en probeer voorzichtig te bewegen, terwijl ik met dat zware frame op mijn hoofd naar het toilet ga.

Dan de operatiekamer in. Ik word overgeheveld naar de 'place to be' en moet vertellen wie ik ben en waarvoor ik kom. Dan krijg ik het infuus en val ik in slaap.

Als ik wakker word, kost het me veel moeite om mijn ogen open te krijgen. Ze lijken wel vastgeplakt te zitten. Ik voel aan mijn ogen en merk dat er inderdaad wat plakkerigs aan zit. Ik heb het koud en krijg een voorverwarmde deken over me heen. De verpleging zet een warmtelamp boven mij. Ik voel me als een vogeltje dat net uit een ei is gekropen. Die warmte doet me goed en langzaam word ik wakker.

De vrouw tegenover mij wordt regelmatig bij haar voeten aangeraakt om haar te laten doorademen. Dat zal hier wel heel normaal zijn, dat mensen daar even aan herinnerd moeten worden. Ik scan mijn lichaam en gelukkig, ik ben er nog. Maar ik ben nog erg moe en heb geen idee of alles goed is verlopen.

Ik heb nog steeds de warme antislipsokken aan die ik in de pre-operatieve ruimte heb gekregen. Ik vind mijn telefoon in mijn bed en bekijk de foto's die ik heb laten maken, zodat ik een idee krijg van wat ze met mij hebben gedaan. Een dochter van een nicht van mij, die op de recovery werkt, komt even buurten. Gelukkig herken ik haar. Mijn hoofd lijkt dus goed te werken.

Ik moedig de verpleging aan om te dansen en vertel over de danschallenge, maar of dat echt een samenhangend verhaal is geweest, betwijfel ik. Om 15:00 uur word ik teruggebracht naar mijn eigen kamer op de neurologieafdeling.

Het leek me altijd leuk om in een ziekenhuisbed door het ziekenhuis te rijden, maar met een haloframe op je hoofd is dat geen pretje. Net half wakker na een operatie heb je het maar half door. Wel merk je dat de ene vervoerder/verpleegkundige beter kan chauffeuren met een bed dan de andere. Maar ach, geen klagen hoor, allemaal even aardig, al het ziekenhuispersoneel.

Willibrord komt naar me toe en gelijk moet ik voor controlefoto's naar de CT-scan. Even later ben ik terug op mijn kamer en nu echt aan het bijkomen. Ik denk na over hoeveel en wat voor pillen ik nodig heb. Gewoon maar mijn gewone schema oppakken met de medicatie.

Of ik pijnstillers wil, vraagt de verpleging. Niet nodig, alles voelt heel zwaar, vooral mijn hoofd. Ik ben vooral moe. Aan het eind van de middag komt de neurochirurg vertellen hoe het is gegaan. Hij is tevreden en adviseert me rustig aan te doen.

Mijn kinderen met aanhang komen me alle drie bezoeken. Erg fijn, blij dat ik er nog ben "alive and kicking". Nou ja, kicking? De dag erna word ik wakker en voel ik me alsof ik door de mangel ben gehaald. Alles is stijf, en mijn borst waar de stimulator is geplaatst, begin ik ook te voelen. Pijnstilling, ja graag!

Ik kan alleen overeind komen zonder pijn door het bed overeind te zetten. Ai, daar had ik eigenlijk niet zo op gerekend, dat de plaats van de stimulator zo mijn bewegen zou beïnvloeden. Hoort er dus bij. Mijn hoofd voelt zwaar, ik heb die kroon toch niet meer op, voelt nog wel zo! De derde dag in het ziekenhuis houd ik me rustig. Mijn bubbel is nog klein. Beetje bezoek van familie en naasten en verder rust.

Ik beweeg wel, maar rustig. Naar het toilet gaan en een paar stappen door de kamer, dat gaat best. Even op de stoel zitten voor het eten en wat lezen, nou ja lezen, de concentratie is nog ver te zoeken.