Alles is in de war; mijn darmen zijn traag, logisch natuurlijk. Normaal ben ik altijd in beweging en nu lig ik al 3 dagen merendeel op bed. Dus hup Sabine, in beweging! De oortjes in je oren, muziekje erop en lopen op de muziek door de gang van het ziekenhuis, 2 gangen, pfff, vermoeiend. Snel maar weer naar mijn kamer en even gaan zitten. Poe poe, dat valt me tegen. De neurochirurg komt langs, vraagt hoe ik me voel. Ik zeg op zich goed, maar merk wel dat ik rustig aan moet doen. Ik mag lekker naar huis en daar verder herstellen. Ik vraag hem waar de magneet voor is in de doos van de DBS. Hij zegt eerst herstellen en daarna vertellen we dat allemaal. De pleisters van de stimulatorplek mogen eraf en ook achter mijn oor. Willibrord haalt me op en we rijden naar huis. Ik huil tranen met tuiten als we de straat in rijden, zo blij weer thuis te zijn. Wat een emoties brengt zo'n ingreep teweeg.

Maandag 23 oktober

Even naar buiten gelopen en bloemen aangenomen van de bloemist uit het dorp. Ik word verwend met mooie bloemen en krijg ook leuke kaarten toegestuurd. Dat doet me goed en ontroert me. Mijn zus komt op bezoek met haar zoon. Hij heeft leuke verhalen over het Amsterdam Dance Event, dansen zit er nog niet in voor mij. Ik beweeg wel mijn bekken om mijn darmen op gang te helpen. Daar moet weer beweging in, want mijn darmen obstiperen. Er moet dus weer wat beweging in het lichaam komen, maar mijn hoofd heeft nog rust nodig. Zoveel kan ik nog niet. Ik probeer koffie te drinken, wat ik normaal nooit doe, om de darmen op gang te helpen.

Dinsdag 24 oktober

Wat worden er toch mooie bloemen bezorgd, jeetje. Ik ga vandaag lekker even buiten wandelen. De volgende keer moet ik een muts opzetten om mijn hoofd te beschermen. De wonden op mijn hoofd voelen niet fijn in de koude wind. Het zogenaamde Leasie-effect (door het aanraken van de hersenen voelen de meeste mensen zich net na de ingreep beter en hebben ze minder parkinsonklachten/symptomen). Ik ben er erg blij mee! Ik hoef mijn dag nu niet te starten met mijn rek- en strekoefeningen, want mijn rugpijn is weg en dat hele stijve, stramme gevoel is weg als ik 's ochtends opsta. Wat een verademing, en ook geen kramp in mijn voeten. Ik weet dat dit tijdelijk zal zijn, maar geniet ervan. Mijn linkervoet/onderbeen trilt wel, deze noem ik "Stampertje", maar is nu redelijk onder controle. In de avond heb ik geen onrustige benen, heerlijk. Ik slaap sinds de operatie goed, gebruik twee Madopar langzame afgifte en word zelfs niet wakker om te plassen in de nacht. Een heerlijkheid!

Oh ja, nog even over mijn haar. Dat ontsmettingsmiddel is eigenlijk een soort bleekmiddel en is in mijn geblondeerde lokken getrokken, dus zal voorlopig roze blijven, haha. Niet van belang, want ik ben vooral blij nog te leven. Zo'n operatie maakt je wel heel bewust van je hele bestaan! Ik trek morgen lekker iets roze aan, dat zal mooi staan, haha.