Up

Dinsdag genoot ik van een heerlijke fietstocht met aan het eind 52 km op de teller. Windkracht 3, grootste deel van de tocht tegenwind. Na afloop was ik moe, maar ook heel tevreden!

Down

Woensdag deed ik mee met een groepswandeling van ca 16 km. Ik had vooraf al aangegeven, dat ik na ongeveer 12 km af zou haken.  Maar wat was ik blij dat er na 8 km al een bushalte was! Sommige groepsgenoten reageerden verbaasd. Ik legde uit dat 16 km teveel voor me was geworden, en dat ik dus thuis kon blijven óf een deel van de tocht meelopen.

Maar ik baalde zelf natuurlijk wel! Zou dat door de fietstocht van de vorige dag komen? Ik vreesde van wel. 

Nog een downdag, met ook up’s

De dag erna was een bijna-rustdag. 

Om 9 uur ging ik naar de open dag van het Hospice, 10 minuten lopen bij mij vandaan. (In een hospice krijgen ongeneeslijk zieke mensen zorg en verblijf in huiselijke sfeer, tot aan het overlijden). Tot mijn eigen verbazing emotioneerde het me: hoe lang zou het duren, voordat ik hier ook terechtkwam? Een jaar? Drie jaar? Langer? Was ik extra emotioneel door de tegenvaller van gisteren?

Om half elf kreeg ik bezoek, dat oranje tompouce meegebracht plus een oranje muts en slinger. Foto maken (helaas erg onscherp) en het Wilhelmus zingen. Want het was bijna Koningsdag. Lachen.

Daarna belde een vriendin. Ben je thuis? Ja, tot kwart over één. Ze vertelde wat ze op het hart had, en toen ik na haar verhaal vertelde over de open dag van het Hospice, bedacht ze dat zij daar ook wel heen wilde.

Vervolgens ging ik met de duofiets mijn fietsmaatje ophalen. Na een paar frisse kilometers  bedacht ik: het Hospice heeft open dag, zullen we langs rijden? Ja, dat wilde ze wel!

Zonder rollator kan ze niet lopen, maar ze kon zien waar het hospice was en met de duofiets mocht ik over het betegelde pad naar de tuin. Eén van de vrijwilligers vroeg haar, of zij binnen wilde kijken. Nou, als dat zou kunnen? Dus kreeg ook ik een tweede rondleiding en duwde mijn fietsmaatjes in de geleende rolstoel.

Om 20 uur Biodanza.  Bij de deelronde mág je vertellen wat je bezighoudt, het hoeft niet. Ik vertelde over de open dag, en daar kwamen nu echt de tranen! Het hield niet meer op! De groepsgenoten reageerden begripvol en lief. In deze groep kun je lief en leed delen. Ik kreeg ook de volgende dag nog appjes. Lief en warm.

De dag erna, vrijdag, was een (fysieke) rustdag.

En weer UP!

Zaterdag en zondag stonden twee wandeldagen in mijn agenda. Met een overnachting in het ABK-huis, een natuurvriendenhuis. Dit had ik een paar maanden geleden met vier wandelmaatjes afgesproken. Toen ik dat gewoon nog kon! Nu vreesde ik …

Zaterdag was het goed weer en liep ik lekker. Na 11 km wilde ik met de bus naar de plek vanwaar we samen naar ons logeeradres zouden gaan. “Nee jo, samen uit, samen thuis”, zei er één.

“Ik weet sinds kort, dat wat ik nu teveel loop, ik morgen niet kan lopen” legde ik uit. “En als ik vandaag uitgeput raak, kan ik morgen helemaal niet meelopen”. Dus moest ik van haar met bus, het scheelde me drie kilometer!

Zondag liep ik weer mee. Bea laste meer rustpauzes in, niemand had haast, we hadden fris weer, maar het bleef droog, en na 11 km was ik samen met de rest bij het eindpunt!

En ook nu was ik wel moe, maar niet uitgeput! HOERA!

Nu moet ik nog leren om rustdagen en actieve dagen beter af te wisselen…

 Ga terug naar alle blogs van Ria Snoek