Ik ben nu de regie kwijt, heb me aan te passen aan het schema van de professionals hier, die me nodig hebben voor allerlei voorbereidende activiteiten. Als de neurochirurg is geweest, mag ik even een wandelingetje maken in de winkelstraat van het ziekenhuis.

Ik heb alle vertrouwen in de neurochirurg, die wil weten of ik nog vragen heb over de DBS van morgen. Nee, die heb ik niet.

Ik heb wel vragen, maar die stel ik hem niet.

Of hij begrijpt dat ik een beetje verdrietig ben, omdat ik afscheid neem van mijn oude lijf. Waar morgen draden in getunneld gaan worden en een stimulator. Waar twee gaten in mijn schedel worden geboord ter grootte van een centimeter en daar komt dan een dopje op.

Hoe voelt dat straks? Hoe voelt dat letterlijk en hoe voelt dat als ik in de spiegel kijk? Staat daar nog een aantrekkelijke vrouw? Voel ik me dan nog een aantrekkelijke vrouw?

Ik weet dat hij me geen garanties kan geven wat de resultaten betreft en ook niet kan voorspellen hoe lang het duurt voor ik goed ben ingesteld.

Geen wonder dat vriendin C me ontzettend dapper vindt.

Het is de dapperste sprong in het diepe die ik in mijn leven gemaakt heb.

Maar ik ben er aan toe. Na al die onderzoeken van de screening de afgelopen maanden kreeg ik hem, een ticket met toegang tot de hoge duikplank.

Daar gaan we!

Ga terug naar alle blogs van Hannie Meijerink