Afgelopen zaterdag was ik op weg voor een boodschap en was even snel in de auto gestapt met mijn favoriete muziek ('No Me' van Kensington) van mijn één van mijn Spotify-lijsten uit de speakers galmend. Totdat ik opeens uit moest wijken voor een tegemoet komende auto die door een uitwijkmanoeuvre op mijn rijbaan terecht was gekomen kwam. Ik was nog alert genoeg en kon de auto maar net ontwijken. De tegemoetkomende auto vloog rakelings langs mij heen en botste tegen de flank van de auto op de andere rijbaan die hij wilde ontwijken.

Nadat ik de alarmlichten had aangedaan en even in de achteruitkijkspiegel had gekeken of de andere oké waren reed ik door naar de supermarkt. Op het parkeerterrein even met mijn lief gebeld, of in ieder geval een poging gedaan tot bellen. Op de een of andere manier was ik zo ontdaan dat ik bijna geen woord uit kon brengen en emotioneel werd. Ik, de Globetrotter die op het hoogtepunt van zijn carrière 70.000 km per jaar aflegde in de auto, die de hele wereld overvloog, in San Francisco een auto huurde om 2 uur van deze mooie stad te genieten en afspraken had met klanten, die zijn hand er niet voor omdraaide om het gezin veilig naar zijn vakantiebestemming te rijden in Zuid-Frankrijk, of Zweden of welke bestemming die wij hebben bezocht in de afgelopen jaren. Die Globetrotter waar 'James' een stokje heeft gestoken voor het met plezier op weg te gaan met de auto. Of zeg maar gerust bezemsteel. Ontspannen rijden sloopt deze 'James' gewoon in zeer korte tijd en zoals ik reeds al eens eerder in een blog gemeld heb wordt het deelnemen aan het verkeer een steeds grotere opgaaf. Gelukkig hebben wij de fiets nog, en voor de veiligheid de 'fietshelm'. En voor het gemak een fietskarretje/hondenwagentje. En wees niet bang, ik ga nog steeds veilig de weg op en weet steeds beter waar de beperkingen optreden.

De afgelopen week lijkt alles moeizamer te gaan en opstaan met pijnlijke en steeds stijver wordende ledenmaten maakt dat er niet makkelijker op. Afgelopen dinsdag had ik voor het eerst na de diagnose het gevoel van, hoe veel verder en vaker gaat 'James' mij dwarszitten en mijn lijf/spieren op slot zetten. Misschien herkennen jullie het gevoel dat het lijkt of je spieren steeds een tandje strakker worden aangetrokken, alsof je met een lier een auto op een auto-ambulance trekt. Nu, ik kan jullie zeggen dat dit gevoel niet fijn is (understatement). Cognitief blijft het balanceren op een koord. De concentratie is lastig vast te houden en door de onrust in mij ben ik constant met iets bezig of doe gewoon even niets. Het lijkt erop dat ik ondanks de hoge dosering in een permanente off-fase sta. En ik doe best nog wel wat dingetjes, maar het tempo is eruit, een klusje van een halve dag duurt inmiddels drie dagen en de rustmomenten worden ruimer en langer.

De focus verleggen lukt nog wel en een korte wandeling leverde heel mooie plaatjes op van een koppeltje reeën in het bos. En samen met mijn lief naar 'The Passion' kijken en genieten van de korte belmomenten met ons kroost houdt me scherp en alert.

“To redefine cut all the sights I could have seen
And the crown that I might get here
Won’t prevail against the walls that I can’t breach
Take the reins now in my stand
I’ll move away from all the eyes that cannot see me now
See me now”

(bron: Songteksten.nl)

Ondertussen rij ik in een rustig tempo huiswaarts, gedragen door het nummer 'Grijs' van Jaap Reesema op de achtergrond. En thuis wacht mijn lief bij het hek om mij op te vangen.
Na een moment van bezinning maken wij er een rustige avond van en kijken terug op een rumoerige dag.

Bekijk hier alle blogs van Remko Boogaard