De duodopapomp staat sinds ongeveer een half jaartje naar mijn zin afgesteld. Het blijft toch wel af en toe afzien. Ineens, uit het niets is daar dan weer die verlammende pijn van het topje van mijn hoofd tot aan mijn grote teen.

Vorige keer schreef ik dat manlief een nieuwe heup heeft gekregen. We zijn nu ruim 4 maanden verder en het valt zwaar tegen. Hij loopt nog steeds met een kruk. Heeft wisselende pijnscheuten vooral in en rondom zijn knie. Op 2 oktober geopereerd. Op 15 januari terug naar de arts. Om dingen uit te sluiten stelde hij een MRI voor. Dat zou ongeveer 4 weken wachttijd zijn. Ik vraag dus aan de dame achter de balie  “heeft er misschien, per ongeluk, iemand afgezegd”. Zij zoeken…moeilijk…moeilijk…héé, laat er nou toevallig 1 uurtje later een plekje vrij zijn!! De uitslag gaf aan dat er iets in de rug niet goed zat. Afspraak bij de pijnpoli, dat kon de volgende dag al! Weer een mazzeltje. Tja, niet geschoten is altijd mis! Pijnpoli 2 injecties. Het heeft niet echt geholpen. Manlief moet zelf gaan bellen met de mededeling dat het helemaal knudde is. Hij stelt dat uit… Ik ga denk maandag zelf bellen met de vraag of ze alsjeblieft een goede behandeling of advies hebben zodat hij weer wat soepeler door het leven kan.  

Wij lijken morgens écht op 2 bejaarde oudjes. We schuifelen door het huis. Als dat ons voorland is ben ik niet echt blij.

Voordeel is wel dat we onze eigen tijd kunnen indelen. Ik spreek bijvoorbeeld NIETS vóór 11 uur af. Manlief werkt niet meer. Ik doe echter nog steeds de administratie van ons mooie bedrijf. Onze dochter gaat nu de administratie overnemen. Ik blijf nog 1 jaartje langs de lijn meelopen. Om postadres en machtigingen te kunnen overhevelen heeft nogal wat voeten in de aarde. Kamer van Koophandel, Handelsregister, Belastingdienst, Gemeente, wachtwoorden, banken leveranciers, etc. Dat kost ontzettend veel tijd. En geduld. Je krijgt vaak eerst een bandje met ‘ …er zijn 15 wachtenden vóór u, blijft u aan de lijn, u wordt zo spoedig mogelijk geholpen.’ Heb ’n keer 57 minuten aan de lijn gehangen. Pffff

Schreef in een vorige blog dat ik naar de tandarts moest. Of een wortelkanaalbehandeling óf kies eruit. De kies was afgebroken dus die moest eruit. Niks geen wortelkanaalbehandeling. Ik werd platgespoten met een fikse verdoving. Het was hard trekken om die kies eruit te krijgen. Hij brak weer verder af. Paar hechtingen. Enfin, ik heb het overleefd 😉.

Kreeg ook oproep voor de borstenbus. Vinden jullie dat ook zo leuk, platgevouwen borsten vastgeklemd? Pfff, ook weer overleefd.

Kreeg de Raad van 11 met 5 man op visite. Behalve bij de ‘BOB’ ging een borrel er wel in om 10.55 uur (de 5 zat in de klok).

Verder nog bult op/in mijn hand, kan er niet pijnloos op steunen. Is echo gemaakt. Zo, u bent weer op de hoogte.

Leuk… ik speel elke vrijdagavond een potje tennis met alleen mannen. Tijdens zo’n partijtje stapelt de dopamine zich op. Vóór de wedstrijd neem ik een extra dosis levodopa. Het laatste kwartiertje is lastiger tennissen want dan is mijn extra dosis uitgewerkt en ik kan slechts 1 ‘shot’ per uur activeren. De service kan ik dan beter onderhands doen want de bal leeft zo zijn eigen leventje als ik hem in de lucht gooi. Ik ben allang blij dat ik weer mee mag tennissen. E-gym 3 keer per week, Yin Yoga 1 keer, de lerares is een lieverdje. Ze heeft mijn boekje gelezen, dus ik hoefde niks uit te leggen. De les is ook heel goed voor het regelen van mijn ademhaling. Die kan je langs alle chakra’s leiden. Er gaat een (andere) wereld voor me open. Ik moet mezelf elke keer opkrikken en een schop onder mijn kont geven. Als ik er eenmaal geweest ben voel ik me toch een beetje trots. Mag hopen dat de opgedane positiviteit de irritante Parki buiten de deur (mijn lijf) blijft.

Onze verjaardag hebben we 21 januari gevierd. Iedereen was er. Gezellig. Was lang geleden want veel mensen vieren het niet meer. Wij wel…

Manlief gaat elk jaar met onze drie dochters uit eten. Ik idem dito. Maar nu had ik onze drie schoonzoons uitgenodigd om alleen met hun ‘schoonmama’ uit eten te gaan in het gezellige eetcafé in het dorp. Ik had een stuk of 20 kaartjes met vragen die de mannen (en ik) op een oprechte en gezellige manier bespraken. Zonder die kaartjes hebben die mannen ook genoeg stof tot praten hoor. Enfin, alle 3 vonden ze het voor herhaling vatbaar! Parki liet zich niet zien. Toen ik echter thuis kwam sloeg hij genadeloos toe. Ik was daarna nog twee dagen ‘van de leg’.

Dit was het weer voor deze keer.

Groet,
Marianne

Ga terug naar alle blogs van Marianne