Wat ik nooit geweten heb is dat je tijdens dat tweede jaar nog maar 70% van je salaris krijgt. Bij mij gaat dat dus over 7 uur en dat merk je toch op je loonstrook. Want het is 70% van die 7 uur, maar ook 70% van de onregelmatigheidstoeslag. Nou dat alles bij elkaar scheelt je toch een kar boodschappen. Maar als ik naar de bedrijfsarts moet of een gesprek heb met de casemanager, mag ik voor die tijd die ik daaraan kwijt ben 100% schrijven. Dat moet ik dan op mijn declaratie invullen bij ‘arbeidstherapeutisch’.

Half december kreeg ik dus een gesprek waarin dat allemaal uitgelegd werd en werd ik getoetst door een arbeidsdeskundige om te zien of er voor mij nog passend werk is. Ik schrok een beetje van de uitkomst omdat volgens de arbeidsdeskundige ik dus zelfs niet geschikt ben om mijn eigen werk te doen. “Maar”, zei hij “dat is zo afgesproken tussen jou en de bedrijfsarts. Dus daar ga ik niet aan tornen.”

Later zei de casemanager dat dit te maken heeft met het feit dat ik aangepaste routes draai. Mijn werkzaamheden zoals deze beschreven staan in de functieomschrijving kan ik dus niet meer. En dan nog de vraag of ik over die 7 uur een WIA-uitkering kan krijgen. Ze hadden het op mijn werk nog nooit meegemaakt dat iemand gedeeltelijk afgekeurd werd. En wat als die aanvraag afgewezen wordt? Moet ik dan weer mijn volledige uren gaan werken?

Het is een heel gedoe en er komt heel wat bij kijken. En dat allemaal een paar jaar voor je pensioen. Dat pensioen is ook nog een beetje vaag. Want door inkomstendaling daalt ook mijn pensioen. Hierdoor heb ik recht op pensioenbescherming. Maar ik kan ik vrijwillig pensioen bijkopen. Dit kost me dan € 223 per maand en levert me straks € 195 bruto per jaar op. Dat gaan we dus echt niet doen, dan zetten we die €223 wel op een spaarrekening.

Al met al best ingewikkelde materie allemaal. En ik moet bekennen dat ik me er eigenlijk nooit zo in verdiept heb. Maar één ding is duidelijk: ziek zijn kost geld!

Ga terug naar alle blogs van Derkie