Na een zoektocht van enige tijd hebben wij ons appartement gevonden en aangekocht. En na maanden van voorbereidingen en wennen aan het idee dat wij onze eengezinswoning gaan verruilen voor een gelijkvloerse woning was het op 1 september zover.

Met de sleutels in handen begonnen wij aan een nieuw avontuur, eerst de verbouwing, tussendoor nog een kind verhuizen en met de fysieke en mentale ongemakken ondertussen het oude huis aan kant maken en zorgen dat alles wat niet meer mee moest en kon voor de verhuisdatum een andere bestemming had gevonden.

Voor een gezond iemand is het al een pittige uitdaging om alles in goede banen te leiden, overzicht te houden en niets te vergeten.

Voor mij was het een uitputtingsslag. Waar ik voorheen 20 dingen tegelijk coördineerde, ondertussen mijn werk deed, reisde en voor iedereen beschikbaar was, had ik nu meer dan mijn handen vol aan dit project.

En wat is dat confronterend. Er zijn zelfs momenten dat je aan je eigen intelligentie gaat twijfelen, en daardoor een stuk onzekerder wordt.

Uiteindelijk kwam de verhuisdatum van 11 november in zicht en werden wij netjes verhuisd. De dagen daarna tot de overdracht van ons oude huis verliepen wat rommelig. Maar uiteindelijk was het moment daar dat wij bij de notaris de deur uitliepen en weer gewoon de woningbezitters waren van maar 1 huis. Heerlijk overzichtelijk en na deze maand ook weer de focus op de andere belangrijke zaken.

"James" heeft de afgelopen periode nogmaals bewezen dat hij progressief en agressief meewerkt aan de achteruitgang. Ondanks dat mensen in de omgeving blijven zeggen "Je ziet er goed uit" (blij mee), heeft deze sluipmoordenaar maar weer eens bewezen dat 90% van de achteruitgang onzichtbaar en onder de waterlijn plaatsvindt.

Ik geniet inmiddels van de nieuwe woonomgeving en dito uitzicht en hoop met deze aanpassing "James" voor dit moment op het verkeerde been te hebben gezet. Voor hoelang? Geen idee, maar zal het plezier voor dit moment niet bederven.

Carpe Diem

Ga terug naar alle blogs van Remko Boogaard