Dan heb ik het niet over het “hakkuh” van mijn zoon, die een twintigtal jaren geleden 's morgens vroeg ons huis betrad om met een tiental medegabbers na een geslaagde housparty een kopje thee te komen drinken. De kreet “Hakkûh” is onlosmakelijk verbonden met de periode van die kale vriendjes van mijn zoon in hun zwarte bomberjacken.

Nee, ik heb het over mijn vrouw die mij toeroept na een portie stotterend lopen waarop ik de wereld af en toe tracteer. “Je moet meer op je hakken lopen, zoals John Pepper het je geleerd heeft.”

Ja, dat heb ik wel geleerd van deze ex-parkinsonpatiënt, maar ik pas het niet altijd toe.

John Pepper is een man uit Zuid-Afrika, die enkele jaren geleden naar Nederland kwam om uit te leggen hoe hij 'verschijnselvrij' is geworden. Bij de ingang van het zaaltje stond hij iedereen enthousiast te verwelkomen. Hij pikte er mij al gelijk uit omdat ik die dag slecht liep. "Let us improve your walking right now”, zo sprak hij tot mij.

Hij grijnsde erbij en gaf mij een arm. “Kun je op je hakken lopen, Hans?” Toen ik bevestigend knikte, zei hij op vriendelijke toon: “Nou, doe het dan!” En daar ging ik, dwars door de zaal, ik liep als een kievit met als eerste beweging: schuin de voet houden en het eerste contact met de aarde is het stevig neer zetten van de hak. Het werkt en ik ben hem er na al die jaren nog steeds dankbaar voor.

Voor zover ik weet reist John nog steeds de wereld rond om zijn loopoefeningen te promoten. Op internet kun je hem vinden via de website reverseparkinsons.net.

“Zet eerst je hak op de grond en wikkel daarna langzaam je voet af. Houd je aandacht in je buik en houd je handen voor je alsof je een grote bal met energie met je meedraagt”. Met heldere stem legt mijn qi-gonglerares uit hoe de chi-walk gaat. We staan in de tuin van het Gemeentemuseum (tegenwoordig heet het Kunstmuseum) en oefenen daar in de coronatijd bijna iedere avond qi gong om onze immuniteit te versterken en om onze angst te verminderen. Ook nu speelt de hak weer een belangrijke rol.

Mijn zoon is inmiddels een zorgzame vader geworden.

Ga terug naar alle blogs van Hans de Rijke