Stel je voor,

Ik zit gezellig op een verjaardag. Het is de verjaardag van de broer van mijn buurman. Ik ken maar weinig mensen.

Gezellig in een kringetje met een onneembaar groot stuk appeltaart op mijn schoot.

Ik moet nodig plassen.

Mijn god, hoe gaan we dat aanpakken?

Het schoteltje met resten taart kan ik op de grond kwijt.

Maar nu gaan staan. Voorzichtig trek ik me op en probeer ik rechtop te staan. De plas is ongeduldig en schiet toe. Ik waag de oversteek naar de andere kant van de kring. De overbuurvrouw schrikt en ze doet alsof ze me niet ziet. Ik mompel een verontschuldiging.

Verder gaat het. De gang in. Verdomme, waar is het lichtknopje?

Ik voel het vocht in mijn onderbroek. Ah, hier is het licht en een vermoedelijke WC-deur.

Ik ben binnen.

Dan begint het subtielere werk. Mijn riem af, de knoop van mijn broek open, mijn rits open, mijn plasgereedschap naar buiten frunniken, de voorhuid over mijn eikel schuiven en plassen maar... Nou ja, dat zielige straaltje.

Het doet me denken aan het urinedrama van een paar maanden daarvoor.

Het gebeurt tijdens een treinreis met de NS (in plaats van Nederlandse Spoorwegen zou ik achteraf Niet Seike willen zeggen). Het treinstel is kort en de reis is te lang, om zonder WC-bezoek door te komen.

Voorzichtig manoeuvrerend tussen koffers en benen haal ik het balkon en de WC.

Shit, bezet!

Een dame in een wit rokje met een wanhopige blik komt binnen.

In stilte vervloeken wij de medereiziger die in het WC-hokje de tijd neemt. Maar zit er wel een zijkerd in het hokje?

Ik bons op de deur, maar er volgt geen reactie.

Afgesloten.

De dame maakt rechtsomkeert en ik volg in een langzamer tempo. Bij de volgende WC heeft zij al voorwerk verricht.

"Ook afgesloten, verdorie", vloekt ze voorzichtig. We begeven ons naar het volgende toilet. Door de stress voelen mijn benen als twee kromme lucifershoutjes. We zijn bij de achterkant van de trein bij het laatste balkon en ook dit laatste toilet is afgesloten.

We vloeken allebei. De dame roept tegen niemand in het bijzonder:"Dan moeten jullie het zelf maar weten." Ze tilt haar witte rok op, schuift haar witte slipje over haar knieën en zeigt neer. Het geluid van de urinestroom is er eerder dan dat het gele vocht onder haar rok uitwaaiert.

Wanneer het geluid en de stroom zich vermengen duurt het niet lang of het balkon staat blank en langzaam wiegt de gele zee mee met de schommelingen van de trein. Ondertussen wil ik ook wel aan mijn behoeftes toe komen, maar om nu in het openbaar te gaan plassen gaat me nog iets te ver. Ik ruk de bovenkant van mijn waterflesje eraf, draai me discreet om en deponeer de overgebleven urine in het laagje water. Voor de solidariteit giet ik mijn bijdrage op de grond en gooi ik mijn onthoofde waterflesje in de prullenbak.

Vergenoegd kijken we elkaar aan.

"Bedankt voor het gezelschap", mompelt ze en ze verdwijnt snel door de schuifdeur.

Ik laat dit natuurlijk niet over mijn kant gaan en vul de volgende dag een uitgebreid NS klachtenformulier in.

Zes weken later krijg ik een brief met verontschuldigingen en wordt de hoop uitgesproken dat iets dergelijks nooit meer plaats zal vinden.

Tja!

Op de verjaardag ben ik uitgeplast. Wanneer ik weer in de feestkring zit, voel ik me opgelucht.

Tien minuten later moet ik weer!

Ga terug naar alle blogs van Hans de Rijke